Στις εξαθλιωμένες γειτονιές

έχει να μας πει πολλές ιστορίες.

Ιστορίες που σοκάρουν, που τις περισσότερες φορές όμως δεν θέλουμε να τις ακούσουμε. Ιστορίες που τις συναντάμε καθημερινά και τους ανθρώπους που τις κουβαλούν τους βλέπουμε και τους συναντάμε συνεχώς, στους δρόμους, στα  λεωφορεία, στα φανάρια να καθαρίζουν τα τζάμια των αυτοκινήτων μας, στα πεζοδρόμια να πουλάνε τσάντες κι άλλα διάφορα, πότε όμως θα τους «δούμε» πραγματικά;

Κανείς μας δεν μπαίνει στον κόπο να φανταστεί πώς είναι μία απλή καθημερινή μέρα γι αυτούς τους ανθρώπους, πώς ήρθαν εδώ, τι πέρασαν για να ‘ρθουν ως εδώ, τι συνεχίζουν να περνάνε εδώ. Αν και οι ιστορίες τους κρύβουν και ένα διαφορετικό δράμα, προσωπικό για τον καθένα, όλες όμως αρχίζουν περίπου με τον ίδιο τρόπο, κάνουν την ίδια περίπου διαδρομή και δυστυχώς συνήθως καταλήγουν και το ίδιο.

Οι περισσότεροι θα έφθασαν στην Ελλάδα από Τουρκία.

Αλήθεια, έχει αναλογισθεί ποτέ κανείς πόσο επικίνδυνο πρέπει να είναι αυτό;

Τις περισσότερες φορές περνάνε ολόκληρα βουνά της Τουρκίας με τα πόδια κι έπειτα με μικρά σαπιοκάραβα περνάνε στην Ελλάδα. Συνήθως όμως με το που καταφθάνουν στα χωρικά ύδατα της Ελλάδας είτε η αστυνομία είτε το λιμενικό, τους ανακαλύπτει και τους πηγαίνει για τρεις μήνες (τώρα θα γίνει 18μηνο) στα κέντρα υποδοχής προσφύγων.

Έπειτα, με ένα χαρτί στα χέρια τους, όπου αναγράφει ότι πρέπει να εγκαταλείψουν τη χώρα μέσα σε ένα μήνα, παίρνουν το δρόμο για την Αθήνα. Αν έχουν ήδη συγγενείς στην Ελλάδα, έχει καλώς. Αλλιώς, τώρα είναι που αρχίζει το μαρτύριο για αυτούς. Με το που φθάνουν στην Αθήνα, το πρώτο μέρος που θα επισκεφθούν είναι η οδός Αθηνάς και τα γύρω στενά γιατί εκεί είναι το γκέτο των μεταναστών, εκεί θα τους πάνε. Και εκεί θα περιφέρονται για πολύ καιρό χωρίς δουλειά, χωρίς να ξέρουν τη γλώσσα, χωρίς να κάνουν τίποτα, χωρίς να έχουν ένα μέρος να κοιμηθούν. Εκεί θα γνωρίσουν μόνο την κακή πλευρά της Ελλάδας.

Έτσι αυξάνεται η εγκληματικότητα στους κόλπους των μεταναστών. Δυστυχώς, ωθούνται προς τα εκεί. Το ίδιο το κράτος τους ωθεί εκεί όταν δεν τους δίνει νομιμοποιητικά χαρτιά. Δεν μπορούν να νοικιάσουν ένα σπίτι, δεν μπορούν να ψάξουν για δουλειά, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Και δεν μπορούν να φύγουν. Είναι εγκλωβισμένοι εδώ. Καταδικασμένοι να περιφέρονται σαν ζωντανοί-νεκροί. Και το τέλος συνήθως είναι κάπως έτσι : είτε θα καταλήξουν στη φυλακή είτε θα ξεψυχήσουν αβοήθητοι στο δρόμο από ναρκωτικά, αρρώστιες κλπ., την ίδια στιγμή που κάποιοι πλουτίζουν πάνω στις πλάτες τους.

Κάποιοι, βέβαια, ελάχιστοι στον αριθμό, καταφέρνουν και επιβιώνουν και πιάνουν την ¨καλή¨ όπως λένε. Κάποιοι άλλοι, λίγοι πάλι, καταφέρνουν να φύγουν από την Ελλάδα και να πάνε Ιταλία ‘η Γαλλία περιμένοντας, ελπίζοντας να βρουν τον παράδεισο που ψάχνουν και τους έχουν υποσχεθεί. Κι εκεί όμως, θα συναντήσουν μια από τα ίδια…

Αυτά λοιπόν τα προβλήματα έρχεται να λύσει το 3^ο Παγκόσμιο Forum για τη μετανάστευση και την ανάπτυξη. Θα τα λύσει όμως; Όχι βέβαια.

Το κύριο μέλημα αυτού του Forum είναι η συνάρτηση της μετανάστευσης με την ανάπτυξη του κράτους υποδοχής, με την εκμετάλλευση των μεταναστών ως φθηνά εργατικά χέρια όσο γίνεται περισσότερο. Το πρόβλημα όμως της μετανάστευσης δεν λύνεται έτσι. Κυρίως, πρέπει να καλυτερεύσουν και να αναπτυχθούν τα κράτη καταγωγής τους. Κανένας από όλους αυτούς που έφυγαν από τη χώρα τους δεν το έκανε έτσι χωρίς λόγο. Αναγκάστηκαν να φύγουν. Είτε εξαιτίας των πολεμικών συγκρούσεων, που άλλοι δημιουργούν, είτε εξαιτίας της φτώχειας, που άλλοι διατηρούν (για τα συμφέροντα τους). Δυστυχώς όμως για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται συνεργασία όλων των δυνατών και πλούσιων κρατών. Και δυστυχώς δείχνουν απρόθυμα για κάτι τέτοιο, γιατί έτσι τους συμφέρει.

Και εμείς; Ποια είναι η στάση μας σε όλα αυτά ; Θα αρκεστούμε στο να ασκούμε απλώς κριτική στους κατέχοντες την εξουσία για τη μεταναστευτική τους πολιτική ή θα προχωρήσουμε παραπέρα; Η αλήθεια είναι ότι όλοι εμείς, οι μη έχοντες την εξουσία, πρέπει να κάνουμε κάποια βήματα, έστω μικρά προς αυτό το ¨παραπέρα¨ και μετά, έπεται η συνέχεια…

Εύα Καρδαμάκη

Δικηγόρος