Ανταρσύα, Σύριζα ή Χρυσή Αυγή;

λαθρομετανάστες, δεν πολυκυκλοφορεί στο κέντρο, οι ξένοι δεν κάνουν τη δουλειά που κάνει αυτός, δεν παθαίνει το πολιτιστικό σοκ που ίσως πάθει κάποιος περνώντας αργά το βράδυ, χαμηλά από τη Σοφοκλέους.

Κι όμως είναι ανάμεσα στην Ανταρσύα, στον Σύριζα και στη Χρυσή Αυγή. Για τον Τσίπρα ακούει ότι υποθάλπει την ανομία. Ίσως να τον προτιμήσει αν και τον θεωρεί λάιτ και κυριλέ. Για την Ανταρσύα πληροφορήθηκε ότι είναι αυτοί που σπάνε την Αθήνα. Τους γουστάρει περισσότερο. Αλλά ξετρελάθηκε με τη Χρυσή Αυγή: Θα κρεμάσουν τους πολιτικούς και θα ανασκολοπίσουν τους βουλευτές. Για τον γνωστό μου είναι η πλέον ιδανική, τιμωρητική και αντισυστημική επιλογή. Την πέσαν με καφέδες και νερά στον Ευθυμίου και ο γνωστός μου ξεσάλωσε: Έτσι θέλουν, έτσι να πάθουν, και λίγα τους κάνουν.

Κι αυτό είναι το πρόβλημα. Η εκτίναξη της Χρυσής Αυγής γενικά και ειδικά στις νέες ηλικίες δεν έχει να κάνει με κάποια φιλοφασιστική παράκρουση. Ούτε μετά θάνατον δικαίωση των Γερμανοτσολιάδων Ράλληδων και Μπουραντάδων. Εφαλτήριό της ήταν το υπαρκτό πρόβλημα γκετοποίησης και περιθωριοποίησης ολόκληρων συνοικιών της Αθήνας και άλλων πόλεων και ο μαφιόζικος τρόπος με τον οποίο οι Χρυσαυγίτες πρόσφεραν προστασία. Αλλά αυτό ήταν μόνο το εφαλτήριο.

Η διαφαινόμενη είσοδος των χιτλερικών στη Βουλή οφείλεται στο αντισυστημικό περίβλημά τους. Η ναζιστική ακροδεξιά φαντάζει πλέον ως η κατεξοχήν ψήφος τιμωρίας, γνήσια επιλογή ενάντια σε όλο το σύστημα. Η αριστερά εξομοιώθηκε επικίνδυνα με το πολιτικό σύστημα και τους “αλήτες προδότες πολιτικούς”. Συνέβαλε και η ίδια. Την εποχή της πλατείας μια εντυπωσιακή έξοδός της από τη Βουλή της ανομίας και της χρεοκοπίας, θα μπορούσε να λειτουργήσει σε άλλη κατεύθυνση. Όμως επικράτησε ο καθωσπρεπισμός, καταγγέλθηκαν μια ακόμα φορά οι αριστεριστές και οι Αλαβάνοι, και στο πίσω μέρος του μυαλού ήταν η εκλογική εξαργύρωση.

Νέοι, άνεργοι, χαμηλόμισθοι, εξοργισμένοι και αγανακτισμένοι, που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα στρατεύονταν αριστερά, στρέφονται με αφοπλιστική αθωότητα στη Χρυσή Αυγή. Δεν δίνουν σημασία στα ναζιστικά σύμβολα και τους χιτλερικούς χαιρετισμούς. Δεν συγκινούνται από το Δίστομο και τα Καλάβρυτα. Δεν κοντοστέκονται μπροστά στους εγνωσμένους μαχαιροβγάλτες, νταβατζήδες και δολοφόνους που κόσμησαν και κοσμούν τα ψηφοδέλτιά της.

Πρέπει πάση θυσία να τιμωρήσουν τους υπεύθυνους για τη ζωή που τους έκλεψαν. Και τιμωρία είναι η Χρυσή Αυγή.

Ο δικομματισμός και τα ΜΜΕ συστηματικά γιγάντωσαν το ακροδεξιό φαινόμενο. Η προεκλογική περίοδος εξαγγέλθηκε με την ρατσιστική παράκρουση των πρώτων ημερών. Ο Χρυσοχοϊδης και ο Λοβέρδος ως άλλοι σερίφηδες ανακάλυπταν έκπληκτοι ορδές λαθρομεταναστών και υγειονομικές βόμβες. Έλπιζαν οι δυστυχείς ότι θα ξεχάσει ο φτωχός τη φτώχεια του και ο άνεργος την ανεργία του. Και ότι οι ψηφοφόροι σαν χάπατα θα χάσκουν μπροστά στην αποφασιστικότητα των υπουργών του ΠΑΣΟΚ. Ο Καρατζαφέρης αφού ψήφισε όλη την πτώχευση και τη χρεοκοπία της χώρας, είδε ότι θα υπερκεραστεί εκ δεξιών κι έδωσε τα ρέστα του προτείνοντας μια καραμπίνα στον κάθε νοικοκύρη. Ο Σαμαράς βλέποντας τον Καμμένο και τον Μιχαλολιάκο, θυμήθηκε τον Σαρκοζύ.

Απέτυχαν. Ούτε ο φτωχός ξέχασε τη φτώχεια του, ούτε ο άνεργος την ανεργία του, ούτε ο λαός ξέχασε το μνημόνιο.

Απλά βρήκαν τρόπο να τιμωρήσουν. Και η Χρυσή Αυγή αντί να ξεφουσκώσει, φούσκωσε κι άλλο. Κι αν υπάρχει ευθύνη της αριστεράς, δεν είναι ότι δεν την έπεσε στους Χρυσαυγίτες με μπουκάλια και καδρόνια. Είναι ότι αναμασούσε τον ίδιο χρεοκοπημένο λόγο και την ίδια χρεοκοπημένη πρακτική απέναντι στην άνοδο του φασισμού. Και κυρίως ότι δεν αναμετρήθηκε με το πρόβλημα της λαϊκής επιβίωσης, δεν συγκρότησε επί της ουσίας αντισυστημικό λόγο και πρακτική, αφήνοντας ένα τεράστιο κενό για τον αγκυλωτό σταυρό.

Σήμερα λίγες μέρες πριν τις εκλογές, είναι πολύ αργά...