Δον Κιχώτες ή Σάντσο Πάντσα του δικηγορικού συνδικαλισμού;

από τους Ιωάννη Χαμηλοθώρη, Αρεοπαγίτη, ως Πρόεδρο, Πάνο Πετρόπουλο, Αρεοπαγίτη, Κυριάκο Οικονόμου, Πρόεδρο Εφετών, Γεώργιο Ορφανίδη, Καθηγητή Πολιτικής Δικονομίας του Τμήματος Νομικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Χαρίκλεια Απαλαγάκη, Καθηγήτρια Πολιτικής Δικονομίας του Τμήματος Νομικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Στυλιανό Σταματόπουλο, Καθηγητή Πολιτικής Δικονομίας του Τμήματος Νομικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, Κωνσταντίνο Κουτσουλέλο, δικηγόρο Αθηνών, Θεόδωρο Σχινά, δικηγόρο Αθηνών, Αντώνιο Βγόντζα, δικηγόρο Αθηνών, ως μέλη).

Είναι ως εκ τούτου εύλογες οι αντιδράσεις του νομικού κόσμου και βεβαίως σωστές οι θέσεις της Συντονιστικής Επιτροπής, με τις οποίες επισημαίνεται ότι οι νέες διατάξεις της αναγκαστικής εκτέλεσης οδηγούν στη δραματική φαλκίδευση των δικαιωμάτων των οφειλετών των Τραπεζών, την ενίσχυση των προνομίων των Τραπεζών και τον περιορισμό των εν γένει δικαιωμάτων εργαζομένων, δημοσίων υπαλλήλων, ασφαλιστικών οργανισμών και εγχειρόγραφων δανειστών..

Το θέμα λοιπόν που πρέπει να μας απασχολήσει δεν είναι «αν», αλλά «πώς» θα δώσουμε τον αγώνα για να μην περάσει το εν λόγω νομοθέτημα και ως εκ τούτου το πρώτο ερώτημα που αναγκαστικά τίθεται είναι, αν είναι σωστή η απόφαση της Συντονιστικής Επιτροπής για τριήμερη «προειδοποιητική» αποχή και η διαφαινόμενη συνέχισή της και για την επόμενη εβδομάδα από την Ολομέλεια των Προέδρων που θα γίνει στην Αθήνα την Παρασκευή, 21.11.2014.

Εδώ λοιπόν, και ας μας συγχωρήσουν όλοι όσοι θέλουν να δρέψουν δάφνες αγωνιστικότητας, είμαστε κάθετα αντίθετοι για τους εξής λόγους:

Πρώτον: Γιατί, όσο και να ακούγεται μίζερο ή απαισιόδοξο, όλοι (δηλαδή και η κυβέρνηση και εμείς) γνωρίζουμε την κατάσταση των μαχόμενων δικηγόρων που με την αποχή καλούνται να αναλάβουν εξολοκλήρου το βάρος του «αγώνα». Και όταν λέμε «κατάσταση» δεν εννοούμε μόνο την οικονομική, αλλά και την ηθική, καθώς ο μέσος μαχόμενος δικηγόρος  αισθάνεται μόνος του, προδομένος από τις συνδικαλιστικές του ηγεσίες (αλήθεια ποιος του συμπαραστέκεται στα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει;) και ηττημένος μπροστά σ’ ένα σύστημα που τον παραγκωνίζει και τον απαξιώνει μέρα με τη μέρα περισσότερο.

Συνεπώς η κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να αγνοήσει τα αιτήματά μας και οι μαχόμενοι δικηγόροι κάθε λόγο να είναι εχθρικοί στην αποχή, και εφόσον αυτή προβάλλεται ως μοναδικό μέσο αγώνα, αντίθετοι και με την αντίσταση στον νέο κώδικα.

Δεύτερον: Γιατί ο ρεαλισμός δεν έβλαψε ποτέ κανέναν και εν προκειμένω είναι ελάχιστα ρεαλιστική η αντίληψη ότι θα κάμψουμε την κυβέρνηση με ολιγοήμερη ή ακόμη και πολυήμερη «αποχή». Τα συμφέροντα στα οποία αντιτιθέμεθα αφορούν στους δανειστές της χώρας και στις τράπεζες και είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν θα κάνει πίσω φοβούμενη το οικονομικό ή πολιτικό κόστος από την αποχή των δικηγόρων.

Είναι λοιπόν μάταιος «κάθε αγώνας»; Αυτό μπορούν εύκολα να το συμπεράνουν όλοι όσοι ως μοναδική μορφή «αγώνα» θεωρούν την αποχή (ολική ή μερική, όπως αρχίζει να ακούγεται για δίκες που αφορούν το Δημόσιο και τις Τράπεζες). Οι υπόλοιποι μπορούμε να σκεφτούμε (και να πιέσουμε να εφαρμοστούν) νέες μορφές πάλης που θα εξαντλούν ελάχιστα εμάς και πολύ τον αντίπαλο.

Και για αρχή : Ποια είναι η αχίλλειος πτέρνα της κυβέρνησης; Μα προφανώς η πολιτική φθορά ….και από αυτήν θα πρέπει να ξεκινήσουμε.

Ποιος θα ήταν ο αντίκτυπος αν οι Πρόεδροι και τα μέλη των Δ.Σ. των δικηγορικών συλλόγων όλης της χώρας παραιτούνταν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το τερατούργημα – Κ.Πολ.Δ. που προωθεί η κυβέρνηση;

Η απάντηση είναι προφανής. Τα Μ.Μ.Ε - όσο και να θέλουν - δεν είναι δυνατόν να αγνοήσουν μια τέτοια κίνηση, η κινητοποίηση των δικηγόρων (εν όψει και της προκήρυξης νέων εκλογών) μεγάλη, το αίσθημα εμπιστοσύνης των δικηγόρων για τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες και το ηθικό τους αναθερμασμένο και η κυβέρνηση….στο «σκαμνί» σε μια περίοδο που λόγω της λήξης της θητείας του Προέδρου της Δημοκρατίας μπορεί να χαρακτηριστεί προεκλογική .

Γιατί λοιπόν να μην δοκιμάσουμε; Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει και τι έχουμε να χάσουμε; Εκτός και αν οι συνδικαλιστικές μας ηγεσίες δεν είναι τελικά Δον Κιχώτες, εμπνεόμενοι από μη ρεαλιστικές ωστόσο ευγενείς προθέσεις, αλλά Σάντσο Πάντσα , ορμώμενοι από πονηρούς υπολογισμούς για μελλοντική εξαργύρωση των «αγώνων» ….σε βουλευτικά έδρανα!

Τι από τα δύο ισχύει μέλλει να αποδειχθεί: Ό,τι όμως και να γίνει ένα είναι βέβαιο: Η Ροσινάντε – το κοκαλιάρικο άλογο του Δον Κιχώτη - είμαστε εμείς και δεν τραβάμε άλλο στον ανήφορο!