Menu
RSS
Επικεφαλίδες:

Παρίσταται δια....ασκουμένου

Παρίσταται δια....ασκουμένου

Δημοσιεύουμε αυτούσια την επιστολή ενός νέου συναδέλφου που για ευνόητους λόγους δεν αναφέρεται το όνομα του.

Οι καταστάσεις που περιγράφει είναι άπασες αληθινές και όσα περιγράφει έχουν πολλάκις συμβεί. Ως εκ τούτου τυχόν ταυτοποίηση τους με πρόσωπα και καταστάσεις δεν μπορεί να είναι συμπτωματικές.

Μήπως λοιπόν είναι ώρα ο ΔΣΠ , πέρα από όλες τις άλλες δραστηριότητες του (λ.χ. μπριτζ), να ασχοληθεί και με τους όρους αμοιβής και εργασίας των ασκουμένων και νέων δικηγόρων στα μεγάλα γραφεία? Γιατί άλλωστε , δεν πρέπει να ξεχνάμε, όταν η κρίση χτυπά και τα κέρδη μειώνονται, συνήθως τη «νύφη» την πληρώνουν οι πιο αδύναμοι.

 

ΠΑΡΙΣΤΑΤΑΙ ΔΙΑ… ΑΣΚΟΥΜΕΝΟΥ

Αν οι ποιητές όλων των εποχών έκαναν κατά την εισαγωγή των ποιημάτων τους επίκληση στη Μούσα, για να τους εμπνεύσει, ώστε να γράψουν επικά και λυρικά ποιήματα αξέχαστα ανά τους αιώνες, το να κάνει κάποιος στην επιστήμη την δική μας επίκληση στη Θέμιδα για να τον φωτίζει, μοιάζει άτοπο. Οχι τόσο λόγω της εξασθένισης των παγανιστικών θρησκειών κατά τη σημερινή εποχή, αλλά κυρίως για τον λόγο ότι ειδικά εμείς οι ασκούμενοι και οι νέοι δικηγόροι, ερχόμαστε καθημερινά, κατά την ενάσκηση των καθηκόντων μας, αντιμέτωποι με « α-θέμιτες » από πολλές απόψεις συμπεριφορές.

Είναι πραγματικά δυσάρεστο το ότι δεν ξέρει κανείς από ποια αφετηρία να ξεκινήσει για να περιγράψει το καθεστώς υπερεκμετάλλευσης που επικρατεί στον κλάδο μας απέναντι στους δικηγόρους «συνεργάτες» και κυρίως απέναντι σε εμάς, τους ασκούμενους και νέους δικηγόρους. Στ’ αλήθεια, τι να πρωτοπιάσει κανείς;

Μήπως τον μισθό μας;

Το ωράριό μας;

Μήπως το είδος της εργασίας μας;

Τις συνθήκες στα Δικαστήρια και τη συμπεριφορά των υπαλλήλων της Γραμματείας απέναντί μας;

Τις μηδαμινές επαγγελματικές ευκαιρίες που μας παρέχονται στα γραφεία που εργαζόμαστε;

Την απειρία των εργοδοτών μας ως προς τη διαχείριση του έμψυχου δυναμικού τους και την βαθύτατα προσβλητική συμπεριφορά τους προς εμάς;

Πρόκειται σε κάθε περίπτωση για ένα μακρύ κουβάρι απαράδεκτων καταστάσεων που μέχρι τώρα λέγονταν ψιθυριστά μεταξύ μας, κάποια στιγμή όμως πρέπει επιτέλους να βγουν στην επιφάνεια και να δημοσιοποιηθούν, ώστε...................

να συζητήσουμε σε συλλογικό επίπεδο εμείς οι ασκούμενοι, οι νέοι δικηγόροι και «οι συνεργάτες» για να βρούμε λύσεις σε προβλήματα που υπήρχαν, υπάρχουν και τώρα διογκώνονται.

Πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα σε καμία άλλη χώρα στον κόσμο δεν πληρώνεται τόσο χαμηλά η πρακτική άσκηση στη δικηγορία.

Πουθενά αλλού δεν ισχύει το επονείδιστο δόγμα ότι ο ασκούμενος, αν και παρέχει πραγματική, κοπιαστική και πολύωρη εργασία, πρέπει να αμείβεται σε τόσο χαμηλά επίπεδα, χαμηλότερα ακόμη και από αυτά του ανειδίκευτου εργάτη.

Πουθενά αλλού, στον κόσμο ολόκληρο, δεν συμβαίνει να μην λαμβάνεται υπόψη μισθολογικά η απόκτηση του πτυχίου μας. Αν μάλιστα συνυπολογιστεί ότι αρκετά δικηγορικά γραφεία δεν μας πληρώνουν ούτε τα οδοιπορικά, ούτε τα λειτουργικά έξοδά μας (φωτοτυπίες, χαρτόσημα , δηλαδή τα έξοδα των υποθέσεων τους!!!), τα περισσότερα δε γραφεία μάς τα πληρώνουν με χρονοκαθυστέρηση, ωσάν να επρόκειτο για χρηματοκιβώτια, και μάλιστα βρίζοντας, φτάνουμε σε σημείο να μην αρκεί ο μισθός μας, όχι μόνο για να πληρώσουμε ενοίκιο και κοινόχρηστα, αλλά ούτε καν για να πάρουμε τσίχλες.

Ο μισθός πείνας για τον οποίο μιλάμε σε κανέναν ασκούμενο συνάδελφο δεν υπερβαίνει τα 500€ τον μήνα, ενώ στους νέους δικηγόρους κυμαίνεται γύρω στα 700€. Κι όμως κανένας «συνάδελφος» ιδιοκτήτης γραφείου δεν υπολογίζει (για την ακρίβεια εθελοτυφλεί, γιατί δεν τον συμφέρει να κοιτάξει την πραγματικότητα κατάματα) ότι η υπερεργασία μας του δίνει οφέλη σε χρήμα και κόπο που αναλογούν -στη χειρότερη περίπτωση- με το διπλάσιο του μισθού που εισπράττουμε.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σχεδόν κανένας «συνάδελφος» εργοδότης μας δεν καταβάλει ούτε τμήμα των εισφορών μας στα ταμεία, ούτε κατά τον χρόνο άσκησης, ούτε μετά από αυτήν. Έτσι όπως έχει η κατάσταση, οι περισσότεροι ασκούμενοι είτε παραμένουν ασφαλισμένοι στα Ταμεία των γονιών τους (!!), είτε εργάζονται ανασφάλιστοι στην περίπτωση που δεν είναι σε θέση να καταβάλουν οι ίδιοι την εισφορά τους, με αποτέλεσμα στην περίπτωση αυτή, ο χρόνος άσκησης να μην προσμετράται στον χρόνο εργασίας.

Τα ωράρια είναι τόσο απαράδεκτα εξαντλητικά που δεν μπορεί να τα διανοηθεί ανθρώπινος νους, επειδή ακριβώς υπερβαίνουν κατά πολύ ακόμα και τα ίδια τα όρια του ανεκτού. Δεν υπάρχει ούτε ίχνος ελεύθερου χρόνου ή προσωπικής ζωής. Πολλοί από εμάς δουλεύουν και τα Σαββατοκύριακα (αυτονόητα, δυστυχώς, χωρίς αμοιβή). Δεν θα ήταν μάλιστα υπερβολή να πει κανείς ότι στο μόνο σημείο που εργασιακά διαφέρουμε από τους μαύρους της Αφρικής των περασμένων δεκαετιών είναι στο ότι εμείς υποχρεωτικά, με ντιρεκτίβα των εργοδοτών μας και με δικές μας πάντα δαπάνες, είμαστε καλοντυμένοι (οι μαύροι δεν φορούσαν γραβάτα).

Η μέση ημέρα ενός ασκούμενου ή νέου δικηγόρου ξεκινά γύρω στις 7:30 το πρωί με το άγχος να είναι νωρίς σε οποιοδήποτε από τα δικαστήρια της περιοχής Αθηνών - Πειραιώς και περιχώρων, είτε για να ζητήσει αναβολή, είτε για να κρατήσει την υπόθεση του «συναδέλφου» ιδιοκτήτη του γραφείου που με ευχαρίστηση τη στιγμή εκείνη θα ρουφά τον πρωινό του καφέ παρέα με αγαπημένους φίλους. Πολλές μάλιστα φορές δεν είναι μονάχα μία, αλλά περισσότερες οι προς αναβολή υποθέσεις, αλλά και αυτές που πρέπει να κρατηθούν, οπότε αναγκαζόμαστε με την ψυχή στο στόμα να τρέχουμε σαν τον Βέγγο από ακροατήριο σε ακροατήριο και από όροφο σε όροφο και να τα ακούμε και από πάνω. Η ημέρα συνεχίζεται με σελίδες από εξαιρετικά επείγουσες εξωτερικές εργασίες που πρέπει να γίνουν πάραυτα, ήτοι με καταθέσεις αγωγών και μηνύσεων, παρακολούθηση υποθέσεων που χειριζόμαστε αφανώς, προκατάθεση προτάσεων εικοσαημέρου, φωτοτυπίες με αντίγραφα εκδοθεισών αποφάσεων, προτάσεων και σχετικών αντιδίκου, καθώς και αντίγραφα ποινικής δικογραφίας, αντιμετωπίζοντας πέρα απ’ το πλήθος των εργασιών αυτών και τις ατέλειωτες ουρές στα φωτοτυπικά και στις γραμματείες.. Έπονται κλείσιμο φακέλου, κατάθεση σημειώματος, έχοντας στηθεί επί μισάωρο και περιμένοντας αφενός να μας έρθει με mail το σημείωμα και αφετέρου να μην φύγει ο Πρόεδρος, κατάθεση αιτήσεων για χορήγηση πιστοποιητικών και παραλαβή τους εν είδει courier και τόσα άλλα ακόμα. Καθ’ όλη δε τη διάρκεια της ημέρας το κινητό μας χτυπάει συχνότερα κι από αυτό του Προέδρου των ΗΠΑ, σε σημείο που αναρωτιέται κανείς πώς λειτουργούσαν τα γραφεία πριν μερικά χρόνια που δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα. Μάλλον τους έχουμε καλομάθει.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά αντιμετωπίζουμε επιπλέον και την προκλητική, γεμάτη ραθυμία και σνομπισμό συμπεριφορά υπαλλήλων της Γραμματείας, που μας κοιτούν συχνά με ύφος υποτιμητικό, αν και βρίσκονται εκεί για να μας εξυπηρετήσουν και να μας βοηθούν, οφείλουν δε σε κάθε περίπτωση να μας σέβονται και να μας συμπεριφέρονται κόσμια..

Τέλος, δεν αποτελεί πλέον εξαίρεση τα καθήκοντα μας να επεκτείνονται και σε άλλους «τομείς», όπως μεταξύ άλλων το να πηγαίνει ο ασκούμενος να εμφανίζει τις φωτογραφίες του δικηγόρου του, να παίρνει τα αποτελέσματα των ιατρικών του εξετάσεων, να πηγαίνει στον γιατρό του για να του γράφει φάρμακα, στη λαϊκή αγορά να βοηθά τη γυναίκα του, να παίρνει απ’ το καθαριστήριο τα κοστούμια του και οπωσδήποτε να προμηθεύει το γραφείο με καφέ . Κάτι ήξερε ο Μπαμπινιώτης που στο λεξικό του στο λήμμα «Φιλιππινέζος» συμπεριέλαβε και τους ασκούμενους δικηγόρους ως τρίτη κατά σειρά χρήση της λέξεως. Θα έπρεπε δε παράλληλα με την πρεσβεία των Φιλιππίνων, που έκανε διάβημα στην ελληνική κυβέρνηση μετά την κυκλοφορία του λεξικού και την ταύτιση της λέξεως σε αυτό με τον υπηρέτη, να κάνει και «ο δικός μας» σύλλογος διάβημα στα δικηγορικά γραφεία για τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας που βιώνουμε.

Το ωράριο μας όμως δεν τελειώνει με τις εξωτερικές εργασίες.

Όταν έρχεται το απόγευμα και όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι ετοιμάζονται να επιστρέψουν στα σπίτια τους, αν δεν το έχουν ήδη κάνει, πρέπει εμείς έχοντας σκορπίσει τη μισή μας ημέρα, τουλάχιστον μέχρι τις 3 το μεσημέρι σε εξωτερικές δουλειές, αγγαρείες και εργασίες που στην καλύτερη περίπτωση ελάχιστη σχέση έχουν με το νομικό επάγγελμα, να βρούμε ως δια μαγείας χρόνο και διάθεση για δημιουργική και επιστημονική εργασία και να αισθανθούμε ότι πράγματι προσφέρουμε.. Είναι δε τραγελαφικό ότι ακόμα και τις ελάχιστες ημέρες που τυχόν δεν έχουμε δουλειά το απόγευμα, το σύστημα του γραφείου μάς κρατάει υποχρεωτικά εκεί, για να εκτελέσουμε χρέη γραμματέως ή το ακόμα χειρότερο χρέη γλάστρας , σαν αυτές του Ciao ΑΝΤ1, ούτως ώστε , όταν αργά το βράδυ έρθουν οι εργαζόμενοι το πρωί πελάτες για ραντεβού να βρουν και εμάς εκεί, για να αποκτήσουν την αίσθηση ότι ανελλιπώς, από νωρίς το πρωί ως αργά το βράδυ, σκύβουμε πάνω στις υποθέσεις τους.

Αυτή είναι η συνηθισμένη ημέρα ενός ασκούμενου και νέου δικηγόρου, χωρίς εξαίρεση ακόμη και τις μέρες αποχής του ΔΣΠ, οι οποίες ήταν (τι ειρωνεία!) οι πιο κουραστικές της καριέρας του. Έπρεπε να γυρίζει το σύνολο των δικαστηρίων της Αττικής για να εξακριβώσει την ώρα που ανέβαινε η έδρα αν ματαιώνονται ή αν αναβάλλονται τα ακροατήρια της επίμαχης ημέρας, τη στιγμή που ο «συνάδελφος» ιδιοκτήτης του γραφείου… απείχε και ο συνάδελφος που χειριζόταν τις υπό ματαίωση υποθέσεις έπινε το ουζάκι του στη «Στάνη», περιμένοντας ξέγνοιαστος το σχετικό επιβεβαιωτικό της ματαίωσης τηλεφώνημα.

Κι όμως, παρόλα αυτά μαθαίνουμε, γινόμαστε καλύτεροι μέρα με την ημέρα. Μέσα από προσωπική προσπάθεια και ώρες ψαξίματος σε βιβλία , αρχεία και παλαιά υποδείγματα, καταφέρνουμε να γράφουμε ευάριθμα μεν, πλην όμως αξιοπρεπή δικόγραφα., αν και είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που θα μιλήσουμε εμείς οι ίδιοι προσωπικά με τον πελάτη. Και είναι άδικο να γίνονται τα δικαστήρια κι εμείς, έχοντας κάνει όλη την προετοιμασία, έχοντας ξενυχτήσει μέχρι τις 2 τα ξημερώματα στο γραφείο, έχοντας αρρωστήσει, να μην φαινόμαστε πουθενά, να κερδίζουμε τις πρώτες μας δίκες και να παίρνει τα εύσημα το αφεντικό, το οποίο κατά τις 11:00 το βράδυ έριξε μία ματιά στις εικοσασέλιδες προτάσεις μας και πήγε στο δικαστήριο να παρασταθεί ουσιαστικά δια……. του ασκουμένου του !!!

Και επειδή ακριβώς επι-βιώνουμε και τα καταφέρνουμε στη δουλειά μας, μπορούμε και πρέπει να ψάξουμε συλλογικούς τρόπους για να αλλάξουμε τη νοσηρή αυτή κατάσταση.

Leave a comment

Make sure you enter all the required information, indicated by an asterisk (*). HTML code is not allowed.

back to top