Της Στέλλας Πατρώνα*

Παρότι δεν αναφέρεται ανοικτά, η Ελλάδα είναι το μόνο κράτος – μέλος της Ε.Ε που διαθέτει βιομηχανία παρένθετης μητρότητας και μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία έχει αναδειχθεί ως το μοναδικό κέντρο υποδοχής τουρισμού γονιμότητας στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Η οικονομική αυτή δραστηριότητα αφορά μια ταχέως αναπτυσσόμενη αγορά, της οποίας ο παγκόσμιος τζίρος υπολογίσθηκε στα 167 δισεκατομμύρια δολάρια το 2022 και υπολογίζεται να φθάσει τα 302 δισεκατομμύρια δολάρια μέχρι το 2031.ⁱ

Το “μονοπώλιο” της Ελλάδας στην αγορά αυτή εντός της Ε.Ε. οφείλεται στην απαγόρευση και στους περιορισμούς που επιβάλλουν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες στην πρακτική της παρένθετης μητρότητας , καθώς (ορθά) θεωρούν ότι υποβιβάζει τη γυναίκα σε αντικείμενο (παιδοποιητική μηχανή), τα βρέφη σε εμπορεύματα και η εφαρμογή της συνιστά το έγκλημα της εμπορίας ανθρώπων. Μάλιστα σε αρκετά κράτη – μέλη της Ε.Ε η εφαρμογή της εν λόγω μεθόδου συνιστά ποινικό αδίκημα, όπως για παράδειγμα στη Γερμανία που τιμωρείται με ποινή φυλάκισης έως και τριών ετών “αυτός που επιχειρεί να πραγματοποιήσει τεχνητή γονιμοποίηση γυναίκας που είναι έτοιμη να εγκαταλείψει οριστικά το παιδί της μετά τη γέννηση (παρένθετη μητέρα) ή να μεταφέρει ένα ανθρώπινο έμβρυο σε αυτήν” (Embryonenschutzgesetz – EschG § 1 (7) ) ή στην Ιταλία που τιμωρείται με φυλάκιση από τρεις μήνες έως δύο έτη και με πρόστιμο από 600.000 έως ένα εκατομμύριο ευρώ “oποιοσδήποτε, σε οποιαδήποτε μορφή, πραγματοποιεί, οργανώνει ή διαφημίζει την εμπορευματοποίηση γαμετών ή εμβρύων ή παρένθετης μητρότητας ” (Legge 19 febbraio 2004 , n. 40 “Norme in materia di procreazione medicalmente assistita” Art.12, § 6).

Αντιθέτως, η Ελλάδα όχι μόνο επιτρέπει την παρένθετη μητρότητα, αλλά επιπλέον έχει διαμορφώσει ένα ιδιαιτέρως ευνοϊκό νομοθετικό πλαίσιο για την ανάπτυξη της βιομηχανίας παρένθετης κύησης, τα κύρια χαρακτηριστικά του οποίου είναι τα εξής:

• Κατάργηση του κανόνα “mater semper certa est” (“η μητέρα είναι πάντα βέβαιη), βάσει του οποίου ισχύει ως αμάχητο τεκμήριο ότι μητέρα είναι η γυναίκα που γέννησε το παιδί.

Ο κανόνας αυτός ισχύει σε όλες τις χώρες του κόσμου, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (μεταξύ αυτών και η Ελλάδα) και αποτελεί τον κύριο παράγοντα που αποθαρρύνει την εφαρμογή της παρένθετης μητρότητας σε χώρες που δεν υφίσταται συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο και ρητή απαγόρευσή της, δεδομένου ότι οι “παραγγέλλοντες” γονείς θα πρέπει να προσφύγουν στη διαδικασία της υιοθεσίας για να αναγνωρισθούν ως γονείς του παιδιού που γεννήθηκε από παρένθετη μητέρα. Ο κανόνας αυτός ισχύει ακόμη και σε χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ολλανδία που επιτρέπουν την μη εμπορική παρένθετη μητρότητα, καθώς δέχονται ότι μόνο μετά τη γέννηση του παιδιού και την πάροδο ενός χρονικού διαστήματος, η παρένθετη μητέρα μπορεί να παραχωρήσει τη γονική ιδιότητα στους παραγγέλλοντες γονείς εφόσον βεβαίως πληρούνται συγκεκριμένες προϋποθέσεις.

 Αντιθέτως στην Ελλάδα, η οποία – τονίζεται - είναι το μοναδικό κράτος – μέλος της Ε.Ε που έχει καταργήσει το αμάχητο τεκμήριο που δημιουργεί ο κανόνας αυτός, προβλέπεται ότι σε περίπτωση τεχνητής γονιμοποίησης, αν η κυοφορία έγινε από άλλη γυναίκα μετά από δικαστική άδεια, μητέρα του τέκνου τεκμαίρεται η γυναίκα στην οποία δόθηκε η άδεια. Η ρύθμιση αυτή αποτελεί τεράστια διευκόλυνση στη λειτουργία της βιομηχανίας γεννήσεων, καθώς το παιδί εγγράφεται αυτομάτως με τη γέννησή του ως τέκνο των γονέων που το παραγγέλλουν.

• Διατίμηση της αμοιβής της παρένθετης μητέρας.

   

  Η Ελλάδα υποτίθεται ότι απαγορεύει τις εμπορικές συμφωνίες (commercial) παρένθετης μητρότητας και επιτρέπει μόνο την παρένθετη κύηση χωρίς αμοιβή (αλτρουϊστική).ⁱⁱ Ωστόσο με το άρθρο 13 του ν. 3305/2005 προβλέφθηκε ότι δεν συνιστά αμοιβή η καταβολή “αποζημίωσης” στην παρένθετη μητέρα σε ύψος που καθορίζεται από την Εθνική Αρχή Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής (Ε.Α.Ι.Υ.Α). Η “αποζημίωση” αυτή ορίσθηκε με την υπ' αριθ. 36/14.4.2008 απόφαση της Αρχής Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής (ΦΕΚ Β' 670/2008) μέχρι το ποσό των 10.000 ευρώ και εν συνεχεία με την υπ' αριθ. 1704/2022 απόφαση της Ε.Α. Ι.Α.Υ (ΦΕΚ Β' 5524/26.10.2022) μέχρι το ποσό των 20.000 ευρώ (ή 25.000 ευρώ σε περίπτωση πολύδημης κύησης).

   

  Ωστόσο, το ποσό που έχει καθορίσει ως “αποζημίωση” η Ε.Α.Ι.Α.Υ είναι μόνο κατά τι μικρότερο από τον μέσο όρο της αμοιβής που έχει διαμορφωθεί διεθνώς για μια επιτυχημένη εγκυμοσύνη και κυμαίνεται από 25.000 έως 30.000 δολάριαⁱⁱⁱ. Έτσι, με τη δικαιολογία της “αποζημίωσης”, από τη μια διαφυλάσσεται το πρόσχημα ότι η Ελλάδα δεν επιτρέπει την εμπορική παρένθετη μητρότητα, από την άλλη αποκλείονται τα “παζάρια” και κρατιούνται χαμηλά οι αμοιβές των παρένθετων μητέρων, ώστε να προσφέρει ανταγωνιστικές τιμές η ελληνική βιομηχανία γεννήσεων.

   

• Δικαστική άδεια

   

   

  Η δικαστική άδεια απαιτείται να εκδοθεί πριν τη μεταφορά των γονιμοποιημένων ωαρίων στην παρένθετη μητέρα και υποτίθεται ότι αποτελεί τη βασική εγγύηση για τη νομιμότητα της εφαρμογής της παρένθετης κύησης. Ωστόσο ο ρόλος του δικαστηρίου είναι τυπικός και γραφειοκρατικός, καθώς δεν έχει αρμοδιότητα να ελέγξει αν τα κίνητρα της υποψήφιας μητέρας είναι πράγματι αλτρουϊστικά^iv και περιορίζεται σε έλεγχο της συνδρομής των τυπικών προϋποθέσεων (ύπαρξη έγγραφης συμφωνίας, ιατρική αδυναμία της αιτούσας για κυοφορία, καταλληλότητα της υποψήφιας παρένθετης μητέρας σύμφωνα με το άρθρο 13 παρ. 2 ν. 3305/2005). Η διαδικασία αυτή καταμετράται στα πλεονεκτήματα της ελληνικής αναπαραγωγικής βιομηχανίας καθώς προσφέρει την εγκυρότητα της δικαστικής απόφασης, χωρίς ουσιαστικό έλεγχο.

   

• Εξυπηρετήση πελατείας από όλες τις χώρες του κόσμου.

  Με το άρθρο 8 του ν. 3089/2002 είχε τεθεί ως προϋπόθεση για την εφαρμογή των διατάξεων για την παρένθετη κύηση, τόσο η αιτούσα (παραγγέλλουσα μητέρα), όσο και η κυοφόρος γυναίκα να έχουν την κατοικία τους στην Ελλάδα. Η διάταξη αυτή ήταν σύμφωνα με τον εισηγητή του νόμου εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ, Αθανάσιο Ασκητή, η δικλείδα ασφαλείας “...που προστατεύει την κυοφορία στο σώμα άλλης γυναίκας, δανεικής μήτρας, αποφεύγοντας την οποιαδήποτε “τουριστική” γονιμότητα, εφόσον ήδη μπαίνει σαν οριοθέτημα η μόνιμη κατοικία τόσο της αιτούσης, όσο και της κυοφόρου γυναίκας στην Ελλάδα...” (ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΒΟΥΛΗΣ 21.11.2002). Ωστόσο η παραπάνω δικλείδα ασφαλείας καταργήθηκε χωρίς συζήτηση επί της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου με το άρθρο 17 του ν. 4272/2014 (ΦΕΚ Α 145/11.7.2014) κι έτσι άνοιξε ο δρόμος για να γίνει η Ελλάδα διεθνές κέντρο τουρισμού γονιμότητας. Η αλλαγή αυτή πέρασε απαρατήρητη και χωρίς αντιδράσεις από την ελληνική κοινωνία και το νομικό κόσμο, παρότι χώρες όπως η Ινδία, η Ταϋλάνδη και το Νεπάλ^v που είχαν επιτρέψει τον τουρισμό γονιμότητας, λόγω των κοινωνικών προβλημάτων^vi που δημιουργήθηκαν, αναγκάστηκαν να περιορίσουν την παρένθετη μητρότητα μόνο στους κατοίκους της χώρας τους.

Όπως φαίνεται από τα παραπάνω, το ευνοϊκό νομικό καθεστώς για την ανάπτυξη της βιομηχανίας παρένθετης κύησης διαμορφώθηκε σταδιακά με τη συνενοχή όλων των κυβερνήσεων της τελευταίας εικοσαπενταετίας. Μάλιστα, πρόκειται να γίνει ακόμη πιο ευνοϊκό στο εγγύς μέλλον, καθώς με τη ψήφιση του ν. 5089/2024 (ΦΕΚ Α 27/16-2-2024) για την αναγνώριση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, άνοιξε ο δρόμος για να αναγνωρισθεί (δικαστικά) για λόγους ισότητας το δικαίωμα στην παρένθετη μητρότητα και στα ομόφυλα ζευγάρια, εξέλιξη που συνεπάγεται τη σημαντική αύξηση της πελατείας της βιομηχανίας γεννήσεων.

Η ανάπτυξη αυτής της βιομηχανίας είναι δεδομένο ότι εμπίπτει στα σχέδια της Κομισιόν, καθώς από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας η Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων της Ε.Ε. είχε ασχοληθεί με τη μελέτη του νομικού καθεστώτος που ισχύει σε κάθε κράτος – μέλος της Ε.Ε., προκειμένου να προταθεί νομοθετική ρύθμιση που θα αίρει τα σχετικά εμπόδια . Ως εκτούτου δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο ότι η προϋπόθεση της μόνιμης κατοικίας στην Ελλάδα, που αποτελούσε το βασικό εμπόδιο για την ανάδειξη της Ελλάδας σε διεθνές κέντρο βιομηχανίας παρένθετης μητρότητας, καταργήθηκε το 2014, δηλαδή επί μνημονίων, μόλις ένα έτος μετά τη δημοσίευση της μελέτης της Διεύθυνσης Εσωτερικών Υποθέσεων της Ε.Ε για το καθεστώς της παρένθετης κύησης στα κράτη μέλη της Ε.Ε.^vii, στην οποία μάλιστα αφιερώνεται ειδικό κεφάλαιο για το ιδιαίτερο νομικό (και ευνοϊκό) πλαίσιο της Ελλάδας. Επίσης δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης έφερε προς ψήφιση το νομοσχέδιο για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών αμέσως μετά την υπερψήφιση από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο της νομοθετικής πρωτοβουλίας της Κομισιόν για το “ευρωπαϊκό πιστοποιητικό γονικής ιδιότητας”, το οποίο διευκολύνει τη βιομηχανία γεννήσεων και αίρει τα εμπόδια που θέτουν οι νομοθεσίες των κρατών – μελών της Ε.Ε.

Τα παραπάνω σαφώς υποδεικνύουν ότι η Ελλάδα έχει επιλεγεί να είναι η διάδοχος της Ουκρανίας στις βρώμικες δουλειές της βιομηχανίας γεννήσεων, παρότι ως κράτος – μέλος της Ε.Ε δεσμεύεται από το άρθρο 3 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και από το άρθρο 21 της Σύμβασης του Οβιέδο^viii που απαγορεύουν το ανθρώπινο σώμα και τα τμήματά του να αποτελούν πηγή οικονομικού οφέλους. Το θέμα αυτό πιθανόν από πρώτη ματιά να φαίνεται επουσιώδες σε σύγκριση με το πλήθος και τη βαρύτητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία. Στην πραγματικότητα όμως έχει σοβαρότατες συνέπειες και σε πολλά επίπεδα. Η πιο άμεση γίνεται εμφανής από το πρόσφατο δημοσίευμα για την πρόθεση του Α. Γεωργιάδη να φέρει νομοσχέδιο για την εμπορευματοποίηση του αίματος^ix. Το δημοσίευμα αυτό ήδη διαψεύστηκε (προφανώς λόγω αντιδράσεων), ωστόσο το θέμα πρέπει να μας προβληματίσει, γιατί αν επιτρέπεται να χρησιμοποιούνται ως εμπορεύματα τα ωάρια, οι μήτρες και τα βρέφη, τι εμποδίζει να στηθεί και εμπόριο αίματος, νεφρών και λοιπών οργάνων; Άλλωστε το μοντέλο της “αποζημίωσης” και του “αλτρουϊσμού” ήδη υπάρχει και φαίνεται ότι “δουλεύει” πολύ επιτυχώς μέχρι σήμερα...

   Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την
   προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της
   αξιοπρέπειας του ατόμου σε σχέση με τις εφαρμογές
   της βιολογίας και της ιατρικής: Σύμβαση για τα
   Ανθρώπινα Δικαιώματα και τη Βιοϊατρική.

Αναδημοσιεύουμε από το SLpress.gr

Toυ Σταύρου Λυγερού

Παρότι η ηττημένη Γερμανία ευνοήθηκε γενναιόδωρα από τους νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν ανταποκρίθηκε στην ηθική και συμβατική υποχρέωσή της προς την Ελλάδα για την καταβολή επανορθώσεων και βεβαίως για εξόφληση του αναγκαστικού κατοχικού δανείου. Ακολούθησε παρελκυστική τακτική όσον αφορά τις γερμανικές οφειλές. Παρέπεμψε την ικανοποίηση των ελληνικών διεκδικήσεων μετά την ενοποίηση των δύο Γερμανιών. Όταν αυτή πραγματοποιήθηκε, το Βερολίνο ισχυρίσθηκε ότι το θέμα έχει κλείσει!

Ο πρώτος γερμανικός ισχυρισμός είναι ότι το ζήτημα έχει κλείσει με υπογραφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1960 και την καταβολή εκ μέρους της Γερμανίας 115 εκατ. μάρκων. Η αλήθεια είναι πως για να επιτύχουν την αποφυλάκιση του δημίου των 54.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης Μαξ Μέρτεν, που είχε καταδικαστεί σε 25 χρόνια φυλάκιση, η γερμανική κυβέρνηση κατέβαλε 115 εκατ. μάρκα ως αποζημίωση, την οποία «δικαιούνται Έλληνες υπήκοοι διωχθέντες από 6 Απριλίου 1941 μέχρι τέλους του 1945, υπό οργάνων του γερμανικού εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος δια λόγους φυλετικούς, θρησκευτικούς ή αντιθέσεως προς την εθνικοσοσιαλιστικήν κοσμοθεωρίαν». Δηλαδή για αποζημίωση κυρίως των Εβραίων θυμάτων του Γ’ Ράιχ.

Για να μην υπάρξει, μάλιστα, η οποιαδήποτε παρεξήγηση, σε επιστολή του (αποτελεί μέρος της συμφωνίας) προς τον υφυπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας ο τότε Έλληνας πρεσβευτής στη Βόννη Θωμάς Υψηλάντης αναφέρει: «(η Ελλάδα) επιφυλάσσεται εντούτοις όπως προβάλη νέας απαιτήσεις, αίτινες προέρχονται εξ εθνικοσοσιαλιστικών μέτρων διώξεως κατά τη διάρκεια του πολέμου και της κατοχής». Με άλλα λόγια, η Αθήνα δεν έχει ποτέ παραιτηθεί από τις αξιώσεις της, κάτι που ομολογεί και η Γερμανία σε απαντητική ρηματική διακοίνωσή της στις 31-3-1967.

Ο δεύτερος γερμανικός ισχυρισμός είναι ότι μετά από τόσες δεκαετίες, οι ελληνικές διεκδικήσεις έχουν χάσει τη νομιμοποιητική τους βάση. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, όμως, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν παραγράφονται. Ειδικά για το κατοχικό δάνειο υπάρχει σύμβαση που δεσμεύει τη Γερμανία. Ας σημειωθεί ότι η ναζιστική Γερμανία είχε αρχίσει να πληρώνει τις δόσεις γι’ αυτό το δάνειο.

Η Διάσκεψη των Παρισίων και η «Συνθήκη 2+4»

Το ζήτημα των αποζημιώσεων ετέθη από την ελληνική πλευρά στη Διάσκεψη των Παρισίων (τέλη 1945-αρχές 1946). Η διάσκεψη είχε προσδιορίσει κατά προσέγγιση το ύψος των αποζημιώσεων προς την Ελλάδα σε 7,5 δισ. δολάρια. Η συμφωνία του Λονδίνου το 1953 δεν χάρισε στη Γερμανία τις οφειλές λόγω πολεμικών αποζημιώσεων. Απλώς τις πάγωσε έως την υπογραφή συμφώνου ειρήνης μεταξύ της ηττημένης και των νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για να μπορέσει η Γερμανία να ανακάμψει οικονομικά.

Μετά την επανένωση της Γερμανίας (31-8-1990) με την υπογραφή της «Συνθήκης 2+4», το εμπόδιο έχει εκλείψει. Πολύ περισσότερο που η ηττημένη του πολέμου είναι η ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης. Το Βερολίνο, όμως, αντιστρέφει την πραγματικότητα και επικαλείται τη «Συνθήκη 2+4» για να υπεκφύγει, ισχυριζόμενο αυθαιρέτως ότι το θέμα των αποζημιώσεων έχει γενικά κλείσει.

Εάν το ζήτημα των αποζημιώσεων είχε χάσει τη νομιμοποιητική του βάση και είχε κλείσει, γιατί τον Μάιο 2013 το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών με υπογραφή Σόιμπλε ανέλαβε την υποχρέωση

Aναδημοσιεύουμε από το CNN Greece

Κατερίνα Αγριμανάκη

Πηγή: Getty Images

Αλ Κοντς για τους Άραβες, Ιεροσόλυμα για τους Χριστιανούς, Ιερουσαλήμ για τους Εβραίους: Η πόλη, μία από τις αρχαιότερες της παγκόσμιας ιστορίας, είναι το «σπίτι» σχεδόν ενός εκατομμυρίου ψυχών και γη τριών θρησκειών.

Οι Ινδονήσιοι στο πλευρό των Παλαιστίνιων για την Ιερουσαλήμ

Η μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ συνιστά αναγνώριση της διαφιλονικούμενης πόλης ως πρωτεύουσας του κράτους του Ισραήλ, κάτι που τορπιλίζει περαιτέρω τις – χρόνιες, κοπιώδεις και, μέχρι στιγμής, ατελέσφορες – διαπραγματεύσεις για την επίτευξη μίας βιώσιμης συμφωνίας

Αναδημοσιεύουμε από την "ΕΡΤ - OPEN"

Αθήνα, 11-1-2017

Η Πανελλήνια Αγωνιστική Ένωση Δικηγόρων- ΑΠΕΔ- πραγματοποίησε από 3/1 έως 8/1 αποστολή αλληλεγγύης προς τον αγωνιζόμενο, ενάντια στις παράνομες ξένες επεμβάσεις, λαό της Συρίας.

Στο πλαίσιο της αποστολής συναντηθήκαμε επανειλημμένως με το ΔΣ του Συριακού δικηγορικού Συλλόγου, με τον πρόεδρο του ανώτατου διοικητικού δικαστηρίου της χώρας, με φοιτητές και καθηγητές της Νομικής Σχολής της Δαμασκού, με τον Υπουργό Δικαιοσύνης, με το Μουφτή Συρίας, με τον αναπληρωτή του Πατριάρχη Αντιοχείας, με το Συριακό εμπορικό επιμελητήριο, με τον διευθυντή της δ/σης αποδήμων του Συριακού ΥΠΕΞ που εκπροσώπησε τη συριακή κυβέρνηση για την οργάνωση και το συντονισμό της αποστολής, με εκπροσώπους της Ελληνικής παροικίας, με.....................................................................

Ενόψει της επικείμενης έναρξης των διαπραγματεύσεων στη Γενεύη για το Κυπριακό, αναδημοσιεύουμε από τον ιστότοπο "protagoras" την εισήγηση του Συνταγματολόγου Καθηγητή, κ. Γιώργου Κασιμάτη στην εκδήλωση της «Ομάδας των 10 για το Κυπριακό» στην Πάφο, στις 26.11.2016, την οποία διοργάνωσε η Ιερά Μητρόπολις Πάφου.

Το Κυπριακό Πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα ίδρυσης ή διεθνούς αναγνώρισης νέου κυρίαρχου κράτους, ούτε ισχύος του πολιτεύματος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και της προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου που εγγυώνται οι καταστατικές Συνθήκες του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Συμβουλίου της Ευρώπης. Υπάρχει και κυρίαρχο κράτος και ισχύς αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και δικαιωμάτων του ανθρώπου, σύμφωνα με τις εγγυήσεις των ύπατων αυτών διεθνών Οργανισμών των οποίων πλήρες μέλος είναι η Κυπριακή Δημοκρατία. Συνεπώς, αν επιχειρηθεί από τα εμπλεκόμενα μέρη να καταλυθούν η κυριαρχία και το δημοκρατικό πολίτευμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι σχετικές πράξεις θα είναι κατάφωρα αντίθετες, όχι μόνο προς τις θεμελιώδεις αρχές της συνταγματικής τάξης της ίδιας, αλλά και προς τον Καταστατικό Χάρτη και τις ad hoc Αποφάσεις και Πράξεις του ΟΗΕ................................................