Ειλικρινά αρχικά μας εντυπωσίασε η ευαισθησία του κ. Παξινού απέναντι στο μνημόνιο καθώς και η προσφυγή του ΔΣΑ στο ΣτΕ για την ακύρωση του.
Τι σημαίνει όμως η ενέργεια αυτή, η οποία σημειωτέον συνοδεύτηκε από τεράστια δημοσιότητα και τυμπανοκρουσίες, όταν παράλληλα ο Πρόεδρος του ΔΣΑ και Πρόεδρος της ολομέλειας των προέδρων των δικηγορικών συλλόγων της Χώρας, όχι μόνον δεν αντιτίθεται στις επιταγές του μνημονίου και στην εφαρμογή του στο χώρο της δικαιοσύνης, αλλά επιπλέον πράττει και παν δυνατόν (ακόμη και παραβιάζοντας τους θεσμούς) για να "πνίξει" τις αντιδράσεις από τον δικηγορικό κόσμο, προκειμένου να περάσουν οι "αλλαγές" αυτές αναίμακτα για τους κυβερνώντες και την τρόικα;
Και για να μη θεωρηθούμε υπερβολικοί ας προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα με τη σειρά τους.
Κατ' αρχάς βρισκόμαστε μπροστά στη μεγαλύτερη αλλαγή στο χώρο της δικαιοσύνης τουλάχιστον από τη μεταπολεμική εποχή μέχρι σήμερα, καθώς "απελευθέρωση" του δικηγορικού επαγγέλματος σημαίνει ........