Για τους "αγανακτισμένους": Δύο γνώμες και μία απειλή

, σε όλη τη χώρα, κατέγραψαν την ύπαρξή τους και τη διάθεση να αλλάξουν πολλά πράγματα.

Το λαϊκό ξέσπασμα σε 38 πόλεις της χώρας σημειώνεται λίγους μήνες μετά τις αραβικές εξεγέρσεις, λίγες μέρες μετά την ισπανική ειρηνική εξέγερση, μπροστά στον εκβιασμό για την 5η δόση του Μνημονίου. Έτσι ξαφνικά, με το κάλεσμα των «αγανακτισμένων» σε όλη τη χώρα, δημιουργήθηκε μια δυναμική και μια απρόβλεπτη συμμετοχή χωρίς καμιά κομματική πρωτοβουλία χωρίς κανένα συνδικάτο να προαναγγείλει κινητοποίηση.

Αυτό το νέο κίνημα -προϊόν της ανάγκης και της οργής του κόσμου- ακολουθεί δικό του δρόμο πολιτικοποίησης και χειραφέτησης, μοναδικό και αυθεντικό, με την έννοια πως αυτός είναι που του ταιριάζει, τον εκφράζει σήμερα εδώ και τώρα, του δίνει υπόσταση. Αυτός ο δρόμος πολιτικοποίησης και χειραφέτησης δεν είναι ό,τι φαντάζονταν η αριστερά ή αυτός που γνωρίσαμε στα καλά χρόνια μιας άλλης πολιτικοποίησης μετά την μεταπολίτευση. Όπου η πολιτικολογία, οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις κυριαρχούσαν και κατάληγαν σε οργανωτικές εντάξεις σε οργανώσεις και κόμματα της τοτινής εποχής. Η σημερινή πολιτικοποίηση είναι εξίσου βαθιά αλλά διαφορετικού τύπου. Αντιλαμβάνεται όσα γίνονται διεθνώς και τοπικά, όχι μέσα από προκατασκευασμένες περιγραφές, αφού οι σημερινοί νέοι και όσοι συμμετέχουν σε αυτήν την αφύπνιση δεν έχουν κανένα επαναστατικό ευαγγέλιο για να καταλάβουν τον κόσμο.

Εκ των πραγμάτων διανύεται μια ανηφόρα όπου ο καθένας, κόντρα στον εαυτό του, προσπαθεί να κατακτήσει την κατανόηση του κόσμου και των πραγμάτων. Κόντρα στον εαυτό του με τρόπο που πρέπει να ξεπεράσει την άγνοια και τις μυωπικές του πεποιθήσεις. Αυτός ο δρόμος είναι διαφορετικός, ακόμα πιο δύσκολος από τον στερεότυπο αριστερό δρόμο.

Αυτό που συμβαίνει είναι σημαντικό και συντελείται μπροστά στα μάτια μας, είναι η εξέγερση του σήμερα. Η κεντρική διαδικασία εναντίωσης των μαζών, το προτσές, η διαμόρφωση ενός μεγάλου κινήματος που έχει ουσιαστικό πολιτικό χαρακτήρα. Ορισμένοι νομίζουν πως πρόκειται για λάιτ κινήματα αυτοεκπλήρωσης μέσα στον καπιταλισμό. Δεν πρόκειται για αυτό. Οι μεγάλοι μέντορες του συστήματος, έχουν πλήρη επίγνωση της ουσίας τέτοιων κινημάτων, έχουν προειδοποιήσει, τα φοβούνται, επικεντρώνουν στο χτύπημα την ενσωμάτωση, την εκτροπή τους. Παντού οι πολλοί βγαίνουν στο προσκήνιο θέτοντας πάνω κάτω τα ίδια αιτήματα: Δημοκρατία πραγματική, τέλος στην διαφθορά και στο σάπιο πολιτικό σύστημα, δουλειά, ψωμί, αξιοπρέπεια. Ζητούν δημοκρατία και μηχανισμούς αυτοκυβέρνησης έξω από το κέρδος και τους αριθμούς των οικονομολόγων. Αυτά τα κινήματα πυκνώνουν, δεν αποτελούν μεμονωμένα επεισόδια, παρά την ασυνέπειά τους είναι η ελπίδα για το αύριο.

Τα πλέον εμφανή χαρακτηριστικά του

Ανιχνεύοντας το πιο εμφανή χαρακτηριστικά αυτού του κινήματος, μπορούμε να πούμε:

- Είναι ειρηνικό:

Κατά απόλυτο τρόπο ειρηνικό. Δεν θέλει τη σύγκρουση, δεν θέλει την βία. Το κίνημα αυτό με τη μαζικότητα, την αυθεντικότητά του απέδειξε ότι μπορείς να βρίσκεσαι στο Σύνταγμα, χωρίς να πνίγεσαι στα χημικά, χωρίς συγκρούσεις. Να βρίσκεσαι εκεί, μαζί με δεκάδες χιλιάδες, με συγκίνηση και χαρά που συμμετέχεις σε κάτι πολύ μεγάλο, σε κάτι που γράφει ιστορία. Αυτό έμοιαζε σαν απίθανο λίγο καιρό πριν και με το γνωστό σενάριο που είχε γίνει βαρετό με τους διάφορους πρωταγωνιστές (κυρίως τα ΜΑΤ αλλά και όσους θεωρούν την σύγκρουση ένα φετίχ που απελευθερώνει). Κι όμως, έγινε πραγματικότητα με την αθρόα εισβολή του κόσμου.

- Υπάρχει τεράστια σωρευμένη δυναμική:

Ο κόσμος μοιάζει να ήταν έτοιμος για κάτι τέτοιο. Δεν πιάστηκε στον ύπνο. Μόλις δόθηκε το «σύνθημα» για κάτι διαφορετικό και μαζικό, μέσα από το διαδίκτυο κυρίως, έτρεξε και έδωσε το «παρών». Σαν να ήταν με το «όπλο παρά πόδα». Στον ύπνο πιάστηκαν όσοι κινούνται με στερεότυπα και νομίζουν ότι τώρα ή κάποτε θα καθοδηγήσουν το κίνημα και τις μάλλον «κοιμισμένες» σήμερα μάζες. Κανένα κόμμα, κανένας μηχανισμός δεν θα μπορούσε να κινητοποιήσει τόσους ανθρώπους σε 38 πόλεις μέσα σε μια μέρα, δεν θα μπορούσε να «περάσει» μια γραμμή που είναι πολύ πιο μπροστά από όσα έχουν ψελλίσει κόμματα και συνδικάτα μέχρι τώρα.

- Το κίνημα αυτό είναι ακηδεμόνευτο.

Έχει, δηλαδή, αυτονομία από κάθε είδους πολιτική εξάρτηση και αυτό, οι ίδιοι οι μετέχοντες το θεωρούν κορυφαίο χαρακτηριστικό. Οι κομματικοί φορείς το είδαν με καχυποψία. Τα κόμματα, ιδιαίτερα της Αριστεράς, κριτικάρουν πλευρές (π.χ. ψευδαισθήσεις, αυταπάτες, αλλοτριώσεις , ενσωματώσεις κ.λπ.) θέλοντας να μειώσουν και να αγνοήσουν αυτό που γεννιέται. Γιατί γεννιέται από το μηδέν, είναι ξένο από ταχτικισμούς του πολιτικού κόσμου. Το στοιχείο του ακηδεμόνευτου είναι συνειδητό, προεπιλεγμένο, το ξέρει και το θέτει σαν όρο για να συνεχίσει, το λέει κατάφατσα στους πολιτικούς φορείς, το δείχνει με όλους τους τρόπους. Η εκλογική αποχή «το λευκό», η απόρριψη στις δημοσκοπήσεις μεταλλάσσεται σε ενεργητικό δρόμο. Μέχρι τώρα υπήρχε η συζήτηση με το φίλο, την παρέα, η κατά μόνας αναζήτηση, δεν υπήρχε θεσμός, τόπος, σημασία για να εκδηλωθεί. Μέχρι και η Αριστερά μπορούσε να αγνοεί το μήνυμά του. Πλην, όμως, από χθες «ο κανένας» βγήκε από την «σπηλιά» του Κύκλωπα και τοποθετείται στο χώρο της παραγωγής πολιτικού νοήματος. Με τον τρόπο του και την έκφρασή του εγγράφεται στο στίβο της πράξης.

- Το κίνημα αυτό φέρει βαθιά πολιτικοποίηση και μάλιστα σε αντίθεση με την ρηχή αντιμνημονιακή στάση της Αριστεράς και των συνδικάτων.

Φωνάζει να φύγουν όλοι, δεν γίνεται να ελευθερωθεί η κοινωνία αν δεν ελευθερωθεί από αυτούς. Να αλλάξει η Ελλάδα. Αιτήματα βαθιά ελευθερωτικά. Ζητά δικαιοσύνη και πραγματική δημοκρατία που δεν χωράνε σε αυτά που μπορεί να προσφέρει το πολιτικό μας εποικοδόμημα σήμερα.

- Έχει μια νέα δυναμική.

Η δυναμική του δεν είναι στα όρια του παραδοσιακού σχήματος, όπου ένα μαζικό κίνημα είναι το άθροισμα των συνιστωσών που το αποτελούν συν κάτι παραπάνω. Δυναμική αναγνώσιμη μέσα από τις πρωτοπορίες και τους πρωτοστατούντες. Το μοντέλο αυτό δεν ισχύει με τα σύγχρονα κινήματα που παρουσιάζουν μια περισσότερο «χαοτική» δυναμική. Τέτοια που δυσκολεύει να την καταλάβουμε, να δούμε την διαπάλη στο εσωτερικό του, να δούμε την προοπτική του.

Αυτή η δυναμική –που γεμίζει τις πλατείες ξαφνικά, καθώς και τις καρδιές των ανθρώπων και φέρνει ένα πλατύ χαμόγελο σε όσους παίρνουν μέρος στο κίνημα αυτό- φοβίζει τους αντίπαλους, τους τρομάζει. Για παράδειγμα, οι Αμερικάνοι ασκούνται επί χρόνια με ουσιαστικούς τρόπους στην αντιμετώπιση και χειραγώγηση τέτοιων καταστάσεων και προσπαθούν να τις εγκλωβίσουν, να τις στρέψουν κ.λπ. Επιχειρείται, δε, να εγκλωβιστεί στην ανακύκλωση του πολιτικού συστήματος. Να χρησιμοποιηθεί η πίεσή του. Να μισο-αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα, να συμφωνήσουμε, να μπούνε ορισμένοι φυλακή, να ανακυκλωθούν τα πρόσωπα κ.λπ.

- Είναι φορέας ενός νέου διεθνιστικού πνεύματος.

Οι πλατείες που «μιλούν». Οι ημερομηνίες που ξεκινούν τα γεγονότα. Τα πανό που στέλνουν μηνύματα σε άλλες χώρες. Το Διαδίκτυο και η επικοινωνία που γίνεται. Έτσι τα κινήματα αυτά ενώνουν πολλές πλευρές της Μεσογείου ή του ευρωπαϊκού νότου, προωθούν τον ουσιαστικό συντονισμό μέσα από άλλους δρόμους και δημιουργούν κίνηση και γεγονότα. Ρίχνουν κυβερνήσεις, ανατρέπουν σχεδιασμούς, δημιουργούν δικτυώσεις και συζητήσεις, θέτουν με ριζοσπαστικό τρόπο το αίτημα μιας καλύτερης ζωής. Τέτοια γεγονότα πυκνώνουν ολοένα και περισσότερο, είναι μορφές των σύγχρονων μαζικών εξεγέρσεων και της μεγάλης αφύπνισης και ενεργητικής συμμετοχής των μαζών στην πολιτική και κοινωνική σκηνή. Η σαστιμάρα στους κύκλους της Αριστεράς είναι δείγμα της ακραίας απροετοιμασίας που έχει, και της ενασχόλησής της με άλλα συστημικά μικροσχέδια τη στιγμή που γίνονται τεκτονικοί σεισμοί.

(Από τον "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ")

Εξω τα κόμματα και τα συνδικάτα ή με το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα;

Της Συντακτικής Επιτροπής

Προχτές, σε μπλογκς, απ' αυτά που καθοδηγούν το κίνημα των «αγανακτισμένων», αναρτήθηκε ανακοίνωση των «αγανακτισμένων» στην πλατεία Συντάγματος να φύγουν οι αριστερές δυνάμεις από τις πλατείες. Ετσι, λοιπόν, οι «ανώνυμοι» καθοδηγητές του «κινήματος της πλατείας», οι «ακομμάτιστοι», οι «αυθόρμητοι», οι «απολιτικοποίητοι» εμφανίζονται ως πολιτικοποιημένοι δηλώνοντας «αντιαριστεροί». Ισως γι' αυτό κρύβονται πίσω από την ανωνυμία τους. Ως τώρα πρόβαλλαν ως αντίπαλό τους την πολιτική που φέρνει φτώχεια και ανεργία, με σύνθημα να φύγουν το μνημόνιο και οι πολιτικοί που το εφαρμόζουν. Αυτό, μαζί με το γεγονός ότι οργανώνουν κινητοποιήσεις, εκφράζει μία πολιτική.

Τώρα αναδεικνύουν άλλη μια πτυχή της πολιτικής τους στάσης και πρακτικής, αποδίδοντας συλλήβδην σε όλα τα κόμματα, και στο ΚΚΕ, τη βάρβαρη πολιτική, που ωθεί σε εξαθλίωση λαό και νεολαία. Χωρίς βεβαίως να δείχνουν ποιον υπηρετεί αυτή η πολιτική, να δείχνουν δηλαδή τον πραγματικό αντίπαλο, που είναι τα μονοπώλια, οι κεφαλαιοκράτες.

Είναι ενάντια στο οργανωμένο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, λέγοντας έξω και τα συνδικάτα από την πλατεία. Αλλά και στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι όλοι το ίδιο. Ποια σχέση μπορεί να έχει ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός, που έβαλε πλάτη να περάσουν τα βάρβαρα μέτρα, με το ΠΑΜΕ, που οργάνωνε και οργανώνει απεργίες και συλλαλητήρια ενάντιά τους, με την ΠΑΣΕΒΕ, την ΠΑΣΥ, την ΟΓΕ, το ΜΑΣ;

Ο μέχρι τώρα αυτοπροσδιορισμός τους ως ακομμάτιστων, αυτός που εκθείαζαν τα συγκροτήματα των ΜΜΕ των καπιταλιστών, όπως και η λογική τους στο ζήτημα της δημοκρατίας, αποδεικνύεται τουλάχιστον υποκρισία, όπως και η επιδίωξή τους να ενώσουν τάχα το λαό, έστω και στο θολό αντιμνημονιακό περιεχόμενο του «κινήματος της πλατείας», αφού αυτή η τοποθέτηση «έξω η αριστερά», όπως γενικά και το «έξω τα κόμματα», «έξω τα συνδικάτα», αφ' ενός διχάζει, αφ' ετέρου δεν είναι και τόσο δημοκρατική ή πιο σωστά είναι αντιδημοκρατική. Την ίδια ώρα, ενώ εναντιώνονται στο μνημόνιο και στα φριχτά μέτρα, δε μιλούν καν ενάντια στην κυβέρνηση, στην ΕΕ, στις πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούν με αυτήν την πολιτική, μιλούν γενικά για πολιτικούς που το εφαρμόζουν. Ετσι θολά. Τσουβαλιάζοντας και το ΚΚΕ.

Η παρεμπόδιση της πολιτικής και ιδεολογικής έκφρασης των ανθρώπων του μόχθου, που είναι δικαίωμά τους όχι μόνο να έχουν αλλά να την εκφράζουν ανοιχτά και δημόσια γενικά, και ειδικά μέσα στο κίνημα, εκεί που αναπτύσσεται η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη, όχι μόνο δε συνάδει με τη δημοκρατία γενικά και μέσα στο κίνημα ειδικά, αλλά αντίθετα τη φιμώνει.

Αλλωστε, κάθε κίνημα, ακόμη και το αυθόρμητο, αλλά πολύ περισσότερο αυτό στις πλατείες έχει ένα σκοπό, ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς μαζί του ή όχι. Τούτη δω όμως η ενέργειά τους αποκαλύπτει πως οι καθοδηγητές της πλατείας έχουν την άποψη: 'Η έρχεστε στην πλατεία με τις δικές μας ιδεολογικοπολιτικές αντιλήψεις, αφήνοντας τις δικές σας έξω από το κίνημα, ή μην έρχεστε, φύγετε, μακριά από τις πλατείες.

Και φαίνεται πως είναι μια καλά μεθοδευμένη ταχτική να σηκώσουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε λαϊκές δυνάμεις που είναι οργανωμένες στα συνδικάτα, σε κόμματα, που δεν κρύβουν την ιδεολογία τους, την πολιτική τους, ακόμη και την κομματική τους τοποθέτηση, και σε όσους πάνε στις πλατείες. Που επίσης είναι λαϊκοί άνθρωποι, πολλοί πίστεψαν στα αστικά κόμματα τα οποία τους πρόδωσαν τις ελπίδες για καλύτερη ζωή, έχουν απηυδήσει από την αστική πολιτική και αναζητούν διέξοδο.

Αλήθεια, ποιον βολεύει η λογική «έξω τα συνδικάτα έξω τα κόμματα»; Δε θα ξαναπούμε εδώ ότι αυτοί των μπλογκς ετοιμάζουν κόμμα, όπως είπαν στον ΑΛΤΕΡ με την ονομασία άμεση δημοκρατία. Αλλά υπάρχει και μια αλήθεια την οποία δε θέλουν, εμποδίζουν να αναδειχτεί, όπως ενίοτε και τα αστικά ΜΜΕ. Οτι όλα τα κόμματα δεν είναι ίδια, αλλά και ότι το λεγόμενο ακομμάτιστο της πλατείας, είναι μια πολιτική οντότητα. Που αν και αυτοαποκαλείται ακομμάτιστη, ακόμη και έτσι έχει πολιτική τοποθέτηση. Ενάντια στα άλλα κόμματα.

Από την αρχή της εμφάνισης αυτής της μορφής κινητοποιήσεων βάλαμε ένα ερώτημα: Ποιοι κρύβονται πίσω από τα μπλογκς και το ίντερνετ; Γιατί δεν εμφανίζονται; Τι σημαίνει η ανωνυμία τους; Μήπως πρέπει να προβληματίσει όσους συγκεντρώνονται στις πλατείες αυτό το γεγονός; Γιατί πρέπει να γνωρίζουν ποιες δυνάμεις καλούν και οργανώνουν. Γιατί, επίσης, δεν αρκούν τα μπλογκς, ούτε ξεκινάνε όλα αυθόρμητα από ένα μπλογκ, όσο και αν αυτά συμβάλλουν στις κινητοποιήσεις όπως συμβάλλει και η τεράστια προβολή τους από τα αστικά ΜΜΕ.

Φαίνεται όμως ότι η ανωνυμία βολεύει και αυτούς που είναι πίσω από τα μπλογκς, αλλά όχι μόνο αυτούς. Στο κάτω κάτω της γραφής, η εμπειρία του λαϊκού κινήματος λέει ότι υπάρχουν και οργανωμένες δυνάμεις που εμφανίζονται κινηματικές, που εκούσια, ακούσια, δεν έχει σημασία, εναντιώνονται στο οργανωμένο μαζικό λαϊκό κίνημα, και όταν δρουν κρύβουν τα πρόσωπά τους με κουκούλες.

Τώρα εμφανίζεται το κίνημα των ανωνύμων. Οσοι, λοιπόν, κρύβονται έχουν συγκεκριμένο σκοπό που κρύβονται. Τον οποίο επίσης προσπαθούν να συγκαλύψουν. Εμφανίζονται ως φιλολαϊκοί ηγέτες, αλλά δεν καταδεικνύουν τον πραγματικό αντίπαλο του λαού.

Οι κουκουλοφόροι εναντιώνονται στον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό, στη βιτρίνα, αυτόν θεωρούν ως αντίπαλο, και όχι τα μονοπώλια. Η δράση τους καλλιεργούσε όχι εξεγερτικές συνειδήσεις, αλλά τάσεις αποδιοργάνωσης του κινήματος, παρεμπόδισης της λαϊκής συμμετοχής.

Οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες εκφράζουν τάχα μια συμμετοχή από τα κάτω στην αντιμνημονιακή δράση. Αλλά ποια πολιτική δύναμη θα επιβάλει έστω τη θέλησή τους να αποσυρθεί το μνημόνιο; Είναι ενάντια στους πολιτικούς και στα κόμματα. Αρα ποιος θα το κάνει; Αλλοι πολιτικοί, ίσως και άλλες οργανωμένες δυνάμεις με αυτήν την πολιτική που εκφράζουν οι πλατείες. Οι οποίες δεν εναντιώνονται στα μονοπώλια, στους κεφαλαιοκράτες. Αρα ένα άλλο, αναμορφωμένο αστικό σύστημα. Μήπως στοχεύουν και σ' αυτό;

Βεβαίως, η συγκεκριμένη άποψη «έξω τα κόμματα» κάνει και μερικούς από συγκεκριμένα κόμματα να εμφανίζονται το πρωί ως κομματικοί υπερασπιστές της γραμμής τους, να «χαϊδεύουν» όσους εκφράζουν το ακομμάτιστο όντας οι ίδιοι κομματικά στελέχη και μάλιστα ηγετικά, ενώ το βράδυ να πηγαίνουν στις πλατείες ως ακομμάτιστοι. Αυτή είναι ακόμη πιο μεγάλη υποκρισία, αν όχι απάτη. Στις πλατείες συμμετέχουν και λαϊκοί άνθρωποι, νέοι, που εκφράζουν αγανάκτηση, δυσφορία, θυμό στην κυβέρνηση, στην ΕΕ, στην τρόικα και δεν κατανοούν ή δεν δέχονται τη γραμμή της ανατροπής. Αυτοί οι άνθρωποι του μόχθου δεν πρέπει να εγκλωβιστούν στο δίχτυ που στήνει το σύστημα με το λεγόμενο «ακομμάτιστο», αυθόρμητο. Η σύγκρουση με τα μονοπώλια δεν είναι άχρωμη. Χρειάζεται σχέδιο, στρατηγική, ιδανικά, προσφορά και θυσίες. Συμπόρευση με το ΚΚΕ, τις ταξικές ριζοσπαστικές δυνάμεις, αυτό το βήμα προς τα μπρος πρέπει να κάνουν νέες δυνάμεις που αρχίζουν να κινητοποιούνται ξεπερνώντας την αδράνεια, τις ανοχές.

Το «έξω τα κόμματα» είναι άποψη συντηρητική. Τα κόμματα είναι οργανώσεις που με την πολιτική και την ιδεολογία τους εκφράζουν συγκεκριμένα συμφέροντα. Η κοινωνία μας είναι χωρισμένη σε κοινωνικές τάξεις και στρώματα. Η αστική τάξη, από τη μια μεριά, που είναι κυρίαρχη, έχει την εξουσία, που τη διαχειρίζεται στην κυβέρνηση κάποιο από τα κόμματά της και η εργατική, από την άλλη. Υπάρχουν και ενδιάμεσα στρώματα που είναι ανομοιόμορφα οικονομικά, άρα και κοινωνικά και που τα κατώτερα οικονομικά είναι αντικειμενικά σύμμαχοι των εργατών, αντίπαλοι των μονοπωλίων. Το «έξω τα κόμματα» ταυτίζει τα αστικά κόμματα με το ΚΚΕ. Κρύβει τον πραγματικό αντίπαλο του λαού, τα μονοπώλια, που αυτά έχουν την εξουσία.

Είναι αυταπάτη να πιστεύει ο εργαζόμενος ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις πρέπει να είναι μακριά από όλα τα κόμματα ή και εναντίον όλων. Ενα τέτοιο κίνημα είναι καταδικασμένο να υποτάσσεται στην πολιτική των κεφαλαιοκρατών, να συμβάλλει στη διαιώνιση της εκμετάλλευσης.

Είναι αυταπάτη να πιστεύει ο εργαζόμενος ότι το αστικό πολιτικό σύστημα μπορεί να λειτουργήσει υπέρ του λαού. Το αστικό πολιτικό σύστημα δε διορθώνεται, μόνο ανατρέπεται.

Είναι αυταπάτη να προβάλλει ο εργαζόμενος το αίτημα απαλλαγής από το μνημόνιο, δίχως να το συνοδεύει με το αίτημα για αποδέσμευση από την ΕΕ και ανατροπή του κράτους των μονοπωλίων στην Ελλάδα.

Το κίνημα που χρειάζεται ο λαός, το μόνο που του δίνει προοπτική, είναι ο οργανωμένος αγώνας συμπόρευσης με το ΚΚΕ, ο αγώνας μέσα από τα ταξικά κινήματα του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΟΓΕ και του ΜΑΣ. Μόνο αυτές οι δυνάμεις αντιπαραθέτουν στη στρατηγική των μονοπωλίων και των υπηρετών τους τη στρατηγική υπέρ του λαού. Δίχως μια τέτοια στρατηγική, ο λαός δε θα βρει διέξοδο.

 

 

(Από το "ΒΗΜΑ")

 

 

ΟΙ ΕΚΔΟΧΕΣ ΤΗΣ ΕΚΤΡΟΠΗΣ

 

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΨΥΧΑΡΗ

 

Η προ ημερών απόπειρα εισβολής «διαδηλωτών» στο κτίριο της Βουλής δεν είναι η πρώτη επίθεση στο Κοινοβούλιο. Εχει προηγηθεί και μια «επιτυχημένη» εισβολή το 1964 από ομάδα ετερόκλητων ατόμων με την ευκαιρία προεκλογικής συγκεντρώσεως του δεξιού υποψήφιου δημάρχου Γ. Πλυτά. Η εισβολή αυτή όμως ήταν άνευ σημασίας. Στο κτίριο εισέβαλαν περίπου 30 άτομα, τα οποία έφυγαν τρέχοντας μόλις οι χωροφύλακες ανέσυραν τις γνωστές αστυνομικές ράβδους!

 

Εντυπωσιακή η εισβολή, αλλά ουδείς έδειξε να φοβάται ότι κινδύνευσε το Πολίτευμα• σήμερα δεν ισχύει προφανώς το ίδιο. Η προ ημερών απόπειρα στην Αθήνα, όπως και η εν συνεχεία επίθεση εναντίον βουλευτών στην Κέρκυρα φόβισαν τους πολίτες.

 

Τι συμβαίνει; Είναι οι κοινωνικές συνθήκες της εποχής μας που μεταβάλλουν τη διαμαρτυρία κοινωνικών ομάδων (που νιώθουν ότι αδικούνται) σε πυριτιδαποθήκη. Αν η ευημερούσα μερίδα της κοινωνίας ανησυχεί για τα προβλήματα δημόσιας τάξης, από την πλευρά τους οι ανήκοντες σε κοινωνικά στρώματα που κινούνται στα όρια της φτώχειας πιστεύουν ότι πρέπει και μπορούν να εξεγερθούν. Και να ανατρέψουν «την κοινωνία της αδικίας και της διαφθοράς». Και μετά;

 

Τι θα συμβεί αν ξεκινήσει η επανάσταση; Ανάκτορα θερινά ή έστω και χειμερινά δεν υπάρχουν πλέον. Μια ουσιαστική διασάλευση της δημόσιας τάξης θα οδηγήσει αφεύκτως στη βίαιη ανατροπή ή σε ένοπλη καταστολή.

 

Στην κοινωνία υπάρχουν και άτομα που θέλουν τη γενική ανατροπή. Δεν μπορούν προφανώς να την επιβάλουν διότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού ΔΕΝ θέλει. Ωστόσο υπό ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να προκληθεί τέτοια διασάλευση της τάξης που θα δικαιολογούσε έκτακτα μέτρα. Δηλαδή εκτροπή από τη συνταγματική τάξη. Αυτό θέλουν;