Τα συναινετικά διαζύγια και οι απολογητές του νεοφιλελευθερισμού στη δικαιοσύνη

Η Δικαιοσύνη πρέπει να είναι προσιτή στον πολίτη άνευ συνηγόρου, με δυνατότητα για αυτοπρόσωπη παράσταση, πλην των πλέον σοβαρών υποθέσεων (π.χ. κακουργημάτων). Πρέπει η πολιτεία να επιτρέπει και να διευκολύνει την ανέξοδη (όσο γίνεται για τους διαδίκους) πρόσβαση στη δικαιοσύνη. Όντως το διαζύγιο δεν χρειάζεται καν την άσκηση δικαστικής εξουσίας. Βέβαια αν υπάρχουν τέκνα, η μέριμνα τους πρέπει να ρυθμίζεται κατάλληλα με την συναπόφαση των γονέων και η δικαστική αρχή στα πλαίσια εκουσίας δικαιοδοσίας πρέπει να εγκρίνει την όποια περί την άσκηση της γονικής μέριμνας συμφωνία. Όμως αυτό μπορεί να γίνεται με μια απλή και αυτοποιημένη διαδικασία, την οποία θα μπορούν οι διάδικοι να διεκπεραιώνουν αυτοπρόσωπα, εκτός αν οι ίδιοι ελευθέρως κρίνουν ότι έχουν ανάγκη την συνδρομή συνηγόρου (ως αναφαίρετο δικαίωμα – αλλ’ όχι υποχρέωση κάθε διαδίκου).

Σε άλλες πολιτείες (όπως η Βρετανία) η παράσταση συνηγόρου σε τέτοια θέματα δεν είναι αναγκαία. Γιατί αυτό πρέπει να είναι διαφορετικό στην Ελλάδα; Ως πότε οι Έλληνες διάδικοι θα πρέπει να πληρώνουν την γνωστή και πατροπαράδοτη στη χώρα μας πολιτική συναλλαγή και τις χαριστικές υπέρ των δικηγόρων ρυθμίσεις απλά και μόνο επειδή οι μισοί βουλευτές τυχαίνει να είναι δικηγόροι; Αιδώς! Η Ελληνίδα και Έλληνας διάδικος δεν είναι λιγότερο ικανοί να φροντίζουν τις δικές τους υποθέσεις από τους Βρετανούς ή άλλους. Αν αυτή είναι η ιδέα ορισμένων περί απελευθέρωσης του δικηγορικού επαγγέλματος ας το ξανασκεφτούν λίγο, και τουλάχιστο να μην κοροϊδεύουμε άλλο πια τον Έλληνα πολίτη.

Ο τόπος έχει ανάγκη από μια συνεπή διεξοδική φιλελεύθερη μεταρρύθμιση σε όλλα τα επίπεδα. Δεν αρκεί να υπηρετούμε στόχους επίσπευσης της απονομής της δικαιοσύνης. Και δεν αρκεί επιφανειακά να κινούμαστε προς μια κάποια φιλελευθεροποίηση του δικαίου. Πρέπει να είμαστε συνεπείς και διεξοδικοί. Ο κάθε περιορισμός στην ελευθερία των Ελλήνων πολιτών θα πρέπει να αιτιολογείται ειδικώς και εμπεριστατωμένα. Τα συμφέροντα μιας κάστας (όπως εν προκειμένω των δικηγόρων) δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δικαιολογούν έστω και ελάχιστους περιορισμούς στην ελευθερία μας. Ας δώσουμε τέλος στον πατερναλισμό, αρχίζοντας από την πολύπαθη Δικαιοσύνη. Και βέβαια το επόμενο καίριο βήμα θα είναι να κατεβάσουμε επιτέλους και τον εισαγγελέα από τα έδρανα του δικαστηρίου και να πάψουμε να τον μεταχειριζόμαστε ως συνδικαστή, θέτοντας παράλληλα τέρμα και στον γνωστό παρακμιακό συγχρωτισμό εισαγγελέων και δικαστών.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Παναγιώτης Περυσινάκης