Το εύψυχον σε νέες περιπέτειες

χειροκροτούμε ειρωνικά και νομίζουν ότι γουστάρουμε χημικά και ξύλο. Αλλιώς δεν εξηγείται τόση μπουμπουνοκεφαλιά, να σε ξεφτιλίζουν δημοσίως και διεθνώς (γεμίζει κάθε ώρα και στιγμή το διαδίκτυο με βίντεο, γελάει ο κόσμος μαζί τους) με παλαμάκια (2) κι εσύ, αντί να κάνεις πίσω και να πας στη μαμά σου «μαμά, στο σχολείο με λένε μπουμπούνα», να κάνεις ακριβώς ό,τι πρέπει για να αποδείξεις πόσο μπουμπούνας είσαι.

Μπορείς όμως όταν μεγαλώσεις, να πας να καταταγείς στους σιδερόφρακτους, να σου φορέσουν πλήρη πρασινόμαυρη ή κυανόλευκη στολή, και να το παίζεις μάγκας σε αόπλους. Μπορείς μάλιστα να καταφέρεις να τους τραυματίσεις, να τους στείλεις στο νοσοκομείο σε προθανάτια κατάσταση, να τους σκοτώσεις, και να ξεφύγεις, διότι οι σιδερόφρακτοι δεν έχουν διακριτικά. Δηλαδή, μπορείς ως σιδερόφρακτος να αποδείξεις πόσο δολοφόνος είσαι και επιτέλους να νιώσεις περήφανος ότι κι εσύ μπορείς να κάνεις κάτι που λίγοι μπορούν: να σκοτώνεις αθώους άμα γουστάρεις και για το χαβαλέ!!

Στο σημείο αυτό να προβάλω και τις ενστάσεις μου για την απόδοση ζωϊκών χαρακτηριστικών στους σιδερόφρακτους, το οποίο βεβαίως είναι εντελώς άδικο (για τα ζώα), δεδομένου ότι τα ζώα σε σκοτώνουν μόνο όταν πεινούν ή αν τα απειλήσεις ή ιδίως αν πειράξεις τα μικρά τους. Εδώ να θυμίσω βεβαίως τον κανιβαλισμό των γουρουνιών, ο οποίος δεν στρέφεται μόνο στα νεκρά γουρούνια αλλά και στα ζωντανά μωρά τους, όταν τα ενήλικα δεν έχουν να φάνε. Για αυτό άλλωστε το γουρούνι θεωρείται βρώμικο ζώο και όχι γιατί του πάει το λασπόλουτρο. Με αυτήν την έννοια υπάρχει μια κατανόηση για το γνωστό σύνθημα, αν και νομίζω ότι κανείς δεν θυμάται το πώς και γιατί επελέγησαν τα γουρούνια, και όχι π.χ. τα βόδια. Αν και νομίζω ότι τα βόδια δεν θα ταίριαζαν και στις συλλαβές για το σύνθημα…

Δεν έχουμε επίσης σήμερα και έναν Θουκυδίδη, δηλαδή έναν εξέχοντα ιστορικό, που να έγραφε ατάκες τύπου «το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον» αποδίδοντάς τες σε πολιτικούς που θαύμαζε, όπως ο Περικλής. Τέλος πάντων, στο σχολείο μαθαίναμε ότι καλά τα έλεγε ο Περικλής θεωρητικά, αλλά η αρχαία Αθήνα στην εποχή του και αργότερα την είχε δει υπερδύναμη [χώρια του ότι τα 2/3 ή 3/4του πληθυσμού της ήταν μη πολίτες], οπότε αναλύαμε μεν το ρητόν, αλλά τι να το κάνεις; Ξενέρωνες από το πλαίσιο μέσα στο οποίο είχε ειπωθεί. Εύψυχοι οι Αθηναίοι στρατιώτες που κατέσφαξαν τους Μήλιους; Άσε μας…

Σε κάθε περίπτωση όμως το ρητό το θυμήθηκα γιατί χτες, κυρίως χθες, δεν μου ήρθε κάτι άλλο στο νου, εκεί που ήμουν, στο κέντρο της πλατείας. Στην πραγματικότητα δεν είχες και πολλά να σκεφτείς, ιδίως μετά την μία το μεσημέρι που η αστυνομία άρχισε να επιτίθεται και να πιέζει με χημικά και ξύλο αρχικά, τους διαδηλωτές που βρίσκονταν στους γύρω δρόμους και μετά και εκείνους που ήταν μέσα στην πλατεία. Ήξερες ότι ή έφευγες όσο το δυνατόν γρηγορότερα ή δεν έφευγες. Κατά βάση δεν έφευγες.

Ο κόσμος δηλαδή δεν έφευγε, και αν δεν έφευγε κανείς, ντρεπόσουν να φύγεις εσύ, ανεξάρτητα από το πόσο έτρεμε το φυλλοκάρδι σου. Γιατί φοβόμουν-φοβόμουν, όχι αστεία, έτσι;

Ντρεπόμουν τους τραυματίες και πνιγμένους από τα χημικά, που αρνούνταν να μπουν στο ιατρείο εάν δεν ήταν σοβαρά και ζητούσαν μααλόξ από τους γύρω τους ή λίγο οινόπνευμα για τις πληγές. Ακόμη και την ώρα που ζήτησαν οι γιατροί να κάνουμε αλυσίδες για να φύγουν από το ιατρείο οι τραυματίες μέχρι το μετρό, ο διπλανός μου στην αλυσίδα είχε ανοιγμένο κεφάλι και αιμορραγούσε και δεν ήθελε ούτε να ακούσει να πάει στο ιατρείο.

Ντρεπόσουν και τα μικρά παιδιά που με τη μάνα τους ή χωρίς κανέναν γονιό, ήταν εκεί, διπλωμένα από την ασφυξία (4) και αρνούνταν να φύγουν αλλά και να δεχθούν ιατρική φροντίδα. Οποιοδήποτε ή οποιαδήποτε από αυτά θα μπορούσαν να είναι δικά μου παιδιά. Θα έφευγα από την πλατεία να τα αφήσω μόνα τους; Δεν θα έφευγα. Μου δημιουργούσαν αιδώ κάθε στιγμή, αφού κανένα από αυτά δεν διαμαρτυρήθηκε στο ελάχιστον, δεν έκλαψε, δεν ζήτησε βοήθεια. Αναρωτιόμουν όμως για τα μοναχά παιδιά, αν οι γονείς τους έχουν καταλάβει τι θησαυρούς έφεραν στον κόσμο, αν συνειδητοποιούν τι υπέροχους ανθρώπους άφησαν χτες να κινδυνέψουν τόσο πολύ, αν οι δάσκαλοί τους τα θεωρούν «άχρηστα» επειδή κάποια μπορεί να μην συμμορφώνονται προς τις υποδείξεις ενός άθλιου εκπαιδευτικού συστήματος και αν ποτέ θα βαθμολογηθούν αυτά τα παιδιά για τα αληθινά τους χαρίσματα, όπως, ας πούμε, το θάρρος τους και την αλληλεγγύη στον κόσμο στον οποίο δεν επέλεξαν να ζουν.

Για να μην σας τα πολυλογώ, όλες οι ηλικίες ήταν εκεί στο Σύνταγμα και δεν ήθελαν να πάνε πουθενά αλλού. Αντιθέτως, ήταν εκεί και βοηθούσαν όποιον χρειαζόταν βοήθεια, και μόλις καθάριζε ο αέρας, είχαν το κουράγιο να αστειευτούν, να συζητήσουν πολιτική και οικονομία (αν νομίζουν οι κυβερνητικοί ότι με την καταστολή θα σταματήσουν τον κόσμο να συζητάει τα τεκταινόμενα, έχουν μαύρα μεσάνυχτα) και να συνδέουν πλέον ευθέως και με ενδιαφέροντα επιχειρήματα την βίαιη καταστολή με τις πολιτικές επιλογές κυβέρνησης, Ε.Ε. και ΔΝΤ. Μπίνγκο! Άμα πλακώνεις στα χημικά και στο ξύλο όσους διαφωνούν με την οικονομική πολιτική, πόσες νευρωνικές συνδέσεις χρειάζονται για να καταλάβει ο κόσμος ότι κεφαλαιοκρατική-καπιταλιστική οικονομία είναι αυτή που ανοίγει κεφάλια;

Πρώτα από όλα να ξεκαθαρίσω ότι ποτέ δεν έχω δει τόση αστυνομική βαρβαρότητα σε διαδήλωση, μολονότι έχω πάει σε αρκετές διαδηλώσεις μέχρι στιγμής. Μια πρόγευση ήταν τα γεγονότα της 9-1-2009 στην Ασκληπιού, αλλά εκείνα τα περιστατικά φάνταζαν απεριτίφ χτες μετά από την υποχρεωτική χόρταση χτες από το πλήρες μενού των δυνατοτήτων της ελληνικής αστυνομίας. Η δε επίθεση στο ιατρείο της πλατείας Συντάγματος ήταν κάτι το οποίο δεν μπορούσα να πιστέψω, μολονότι ήμουν ακριβώς εκεί και θεωρώ ότι τα όσα αναφέρουν οι γιατροί είναι πολύ λίγα για να κατανοήσει κανείς την κόλαση που δημιούργησαν ακριβώς στον χώρο από όπου κανείς δεν μπορούσε να φύγει, είτε γιατί ήταν ασθενής, είτε γιατί ήταν γιατρός.

Δεν θέλω όμως να μιλήσω για τη βαρβαρότητα. Μπορείτε να βρείτε αρκετή στα βίντεο που έχουν δημοσιευθεί στο διαδίκτυο και θα συνεχίσουν να δημοσιεύονται.

Θέλω να σας πω ότι ο Καραϊσκάκης και μερικοί άλλοι παλαιοί (π.χ. ο Σπάρτακος, τον ξέρετε έτσι δεν είναι;) θα ζήλευαν χτες πολύ που δεν ήταν στην πλατεία Συντάγματος.

Η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι εδώ είμαστε σε εποχές που δεν έχουμε ξαναζήσει ήταν όταν οι μπούληδες των ΜΑΤ επιτέθηκαν στην πλατεία από τις σκάλες της Αμαλίας, δηλαδή τις κεντρικές. Έδιωξαν τον κόσμο από την Αμαλίας και πέταξαν χημικά από την κορυφή της σκάλας προς την πλατεία. Κι ενώ λοιπόν κάθονταν στο κεφαλόσκαλο και καμαρώνονταν σαν γύφτικα σκεπάρνια και ενώ δεν είχαμε ορατότητα προς τη Βουλή από τα χημικά, βλέπω τους διαδηλωτές, άντρες και γυναίκες να αναβαίνουν τις σκάλες σαν να μην συμβαίνει τίποτε, σαν να μην υπήρχε αστυνομία, σαν να μην ανέπνεαν άγρια χημικά, όλοι και όλες μαζί με ένα βήμα που δεν θα το ξεχάσω, και ναι ανάγκασαν με μόνο το περπάτημα αυτό, με μόνο το ανέβασμα αυτό την αστυνομία να αποχωρήσει. Και όχι μόνο! Πολύς κόσμος ανέβηκε στην Αμαλίας μετά από αυτό και ξαναβρέθηκαν μπροστά στη Βουλή.

Αυτή ήταν η πρώτη στιγμή που έβαλα τα κλάματα από θαυμασμό και δέος, και ευτυχώς που υπήρχαν και τα δακρυγόνα παντού και γλύτωσα την ξεφτίλα μπροστά στον ξένο κόσμο.

Η ανακατάληψη του κεφαλόσκαλου της πλατείας Συντάγματος θα συνέβη κατά τις 3 το μεσημέρι περίπου. Μετά από τις 3 είδα με τα μάτια μου σκηνές απίστευτης γενναιότητας από όλους και όλες τους παρευρισκομένους και παρευρισκόμενες στην πλατεία. Η αστυνομία σφυροκοπούσε από όλες τις πλευρές την πλατεία και ο κόσμος όχι μόνο δεν έφευγε, αλλά χειροκροτούσε, χόρευε, τραγουδούσε και οπωσδήποτε φρόντιζε τον διπλανό και την διπλανή.

Κατά τις 4 και μισή περίπου και αφού είχε γίνει σαφές ότι το Μεσοπρόθεσμο είχε ψηφιστεί και ότι από εδώ και στο εξής είχαμε να κάνουμε με επίσημη δικτατορία, τα πράγματα ζόρισαν. Τα χημικά πλέον έπεφταν στο κέντρο της πλατείας και μάλιστα αυτή τη φορά χρησιμοποιούσαν και βολίδες χημικών που εκτοξεύονταν πολύ μακριά, σε σημείο να τις ρίχνουν από δεκάδες μέτρα απόσταση (οπότε δεν μπορούσες να προβλέψεις ούτε πού θα χτυπήσουν ούτε από πού να φύγεις για να προφυλαχθείς) και να περνούν από τις τέντες της τεχνικής υποστήριξης και του ιατρείου της πλατείας. Ήταν προφανές ότι η αστυνομία είχε βάλει στο μάτι το ιατρείο, όπου ο κόσμος μπορούσε να βρίσκει μάσκες, κολλύρια, αναπνοές κλπ και κατά βάση την απίστευτη ηθική υποστήριξη ότι δεν θα πεθάνουμε, θα μας βοηθήσει κάποιος, ότι οι γιατροί δεν φεύγουν και όσο δεν φεύγουν οι γιατροί, είμαστε καλά.

Είναι αλήθεια ότι το ιατρείο και η τεχνική υποστήριξη (που λειτουργούσε ως μικρό πρόχειρο αναρρωτήριο για όσους δεν είχαν σοβαρά προβλήματα υγείας, μαζί με αυτούς κι εγώ βρέθηκα εκεί με τα πολλά χημικά αργά το μεσημέρι) είναι η καρδιά της πλατείας. Εκεί υπάρχουν άνθρωποι που και χωρίς μάσκα της προκοπής είναι έτοιμοι να κάνουν τη δουλειά τους και να βοηθήσουν όσον κόσμο ζητήσει βοήθεια. Κανείς δεν αρνήθηκε βοήθεια σε κανέναν, παρά το ότι έβλεπα τραυματίες, με κατάγματα ή ασφυξία, να μεταφέρονται εκεί συνέχεια. Οι γιατροί έκαναν εκκλήσεις συνεχώς με τον τηλεβόα στην αστυνομία να απομακρυνθεί, δεδομένου ότι ήταν ήδη στο κάτω μέρος της πλατείας και στις σκάλες της Όθωνος και να σταματήσει να πετάει χημικά. Είχαμε πέσει όλοι κάτω για να αναπνέουμε όσο τον δυνατόν καλύτερα αλλά τα πράγματα δεν ήταν καλά. Η αστυνομία φυσικά εξακολουθούσε να ρίχνει χημικά τριγύρω.

Στα μεγάφωνα της πλατείας κόσμος με σπασμένες βραχνές φωνές από τα χημικά τραγουδούσε, δεν θυμάμαι καλά τι, τραγουδούσε όμως για να δώσει κουράγιο στον κόσμο. Δεν ξέρω πόσο κουράγιο θες να πετάξεις τη μάσκα και μέσα στο χημικό σύννεφο να τραγουδήσεις για να μην το βάλει κάτω ο κόσμος που διαδηλώνει ενώ η αστυνομία είναι ήδη στο κέντρο της πλατείας και επιτίθεται. Και ο κόσμος δεν το έβαζε κάτω, πότε από δω, πότε από κει, γύρω από τα δέντρα, γύρω από το συντριβάνι, δεν έφευγε. Δεν έβλεπα πια τι γινόταν όταν οι αστυνομία αποφάσισε να επιτεθεί ευθέως στο ιατρείο παρά τις εκκλήσεις. Είχε ήδη προηγηθεί η αποτυχημένη μας προσπάθεια να κάνουμε αλυσίδες για να περάσουν οι τραυματίες προς το μετρό και είχαν ρίξει τα ΜΑΤ φλεγόμενα δακρυγόνα (καλά διαβάσατε, φλεγόμενα!!) στον κόσμο. Και τότε ρίχνουν χημικά μέσα στο ιατρείο. Πέσαμε ήδη κάτω και κάποιος με τράβηξε κι εμένα στο ιατρείο αφού ήδη, παρά την καλή μου μάσκα, την μάσκα με άνθρακα, ήμουν σε κατάσταση πνιγμού.

Λοιπόν ξέρετε κάτι; Πρόλαβα να δω κόσμο με απλές ιατρικές μάσκες να σηκώνονται ψηλά και να ανοίγουν την τέντα για να φύγει ο καπνός από το δακρυγόνο. Η τέντα είχε αρπάξει φωτιά αλλά δεν ήταν αυτό – ήταν ότι απλώς αυτοί οι άνθρωποι μπορούσαν να πεθάνουν ανά πάσα στιγμή από τα χημικά ή ότι άλλο μπορούσαν να εκσφενδονίσουν οι αστυνομικοί προκειμένου να σωθούμε εμείς οι υπόλοιποι που ήμαστε κουλουριασμένοι στο έδαφος. Οι γιατροί και οι διασώστες παρά την γενική αδυναμία τους να βοηθήσουν εκείνη τη στιγμή, γιατί ήταν επίσης πνιγμένοι από τα χημικά, ήταν εκεί, προστατεύοντας ακόμη και με τα σώματά τους, τους ασθενείς σε περίπτωση που η αστυνομία έμπαινε στο ιατρείο για να μας χτυπήσει και με γκλομπ ή ό,τι άλλο μπορεί να διέθεταν για να σκοτώνουν κόσμο.

Όταν πέρασε το πολύ σύννεφο συνειδητοποίησα ότι οι γιατροί είχαν ήδη αρχίσει να προσφέρουν πάλι πρώτες βοήθειες, και πολλοί από τους γιατρούς δεν είχαν καλές μάσκες, αλλά δεν σκέφτηκαν ούτε στιγμή να φύγουν. Οργάνωσαν τον κόσμο, για να δουν ποιος θέλει προτεραιότητα στη βοήθεια, εγώ με άλλους που ήμαστε σχετικά εντάξει, φύγαμε για να μην εμποδίζουμε.

Ανακάλυψα ότι δεν μπορούσαμε να πάμε πουθενά. Η αστυνομία είχε αποκλείσει την πλατεία από παντού και από τους γύρω δρόμους, έριχναν ήδη χημικά κοντά στην πόρτα του μετρό, αλλά… ο κόσμος δεν έφευγε. Είχε αραιώσει ο κόσμος βέβαια, αλλά όπως αποδείχτηκε είχαν πάει μέσα στο μετρό.

Στο μετρό, παρά την αποπνικτική ατμόσφαιρα στο επάνω επίπεδο, κοντά στην είσοδο, υπήρχε το ιατρείο του Ερυθρού Σταυρού και υπήρχαν και υπάλληλοι που προσπαθούσαν να βοηθήσουν τον κόσμο. Είναι φοβερό το ότι ο κόσμος δεν έφευγε με το μετρό ή έφευγε και ξαναγυρνούσε. Η πλατεία ήταν γεμάτη, και υπέρ του εδάφους και κάτω από το έδαφος. Αυτό συνεχίστηκε για ώρες, παρά τη ρίψη χημικών στην είσοδο του μετρό κάθε φορά που ο κόσμος επιχειρούσε να βγει έξω.

Το ιατρείο δέχθηκε και άλλες επιθέσεις, κάθε φορά που οι γιατροί πήγαιναν να το αναδιοργανώσουν μετά την μεγάλη επίθεση και αφότου κατάφεραν να μεταφέρουν τους σοβαρά τραυματίες στο μετρό. Μάλιστα, τη δεύτερη φορά που ήμουν στο ιατρείο, αυτή τη φορά για να δω τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε, είχαν μόλις καταφθάσει τέσσερις γιατρίνες που δεν ήταν πριν εκεί, και ζητούσαν να βοηθήσουν. Δεν προλάβαμε να μεταφέρουμε το ιατρικό υλικό πίσω στο ιατρείο. Έριξαν κι άλλα χημικά έξω από το ιατρείο κατά τις 6 ή 6 και μισή. Οι γιατρίνες έφυγαν για το μετρό, στο άλλο ιατρείο. Πείτε μου, πόσον κόσμο ξέρετε που χτες έμαθε για την καταστροφή αυτήν και αντί να μείνει στο σπίτι του εμφανίστηκε ξαφνικά το απόγευμα για να βοηθήσει μέσα στο ιατρείο που ήδη βρωμούσε χημικά;

Δεν είναι ότι ο κόσμος δεν έφευγε από το μετρό, δεν είναι καν ότι προσπαθούσε κάθε τρεις και λίγο να βγει πάλι έξω, δεν είναι ούτε καν ότι χειροκροτούσαν και επευφημούσαν τους βαριά τραυματίες που τους κατέβαζαν στον ανελκυστήρα οι τραυματιοφορείς, είναι ότι οι τραυματίες μπορεί να είχαν δεμένα κεφάλια, αλλά φρόντιζαν να τα κρατούν ψηλά. Τι κουράγιο να έχεις μετά από βαριές κακώσεις και τόνους χημικά; Τόσο κουράγιο!

Είμαι σίγουρη λοιπόν ότι και ο Θουκυδίδης ζηλεύει αφάνταστα που δεν μπορεί να γράψει την ιστορία του ευρωπαϊκού πολέμου ή την ιστορία του χρηματοπιστωτικού πολέμου ή την ιστορία του σύγχρονου καπιταλιστικού πολέμου. Διότι εδώ θα μπορούσε να προσθέσει το ρητόν περί ευψυχίας με όλο του το νόημα και εμείς να το διαβάζουμε με όλη μας την καρδιά.

Δεν έχω ξανασυναντήσει τόσο γενναίους ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες, τόσο αξιοπρεπείς ανθρώπους, τόσο πολιτικούς ανθρώπους. Και είναι πολλοί και πολλές. Που ήταν όλοι αυτοί και όλες αυτές τόσον καιρό; Γιατί μας παραμύθιαζαν ότι είμαστε μια κοινωνία ξεπουλημένων;

Μου έλεγε μια κοπέλα νωρίς το μεσημέρι χτες «για πρώτη φορά κατάλαβα τι σημαίνει δημοκρατία, για πρώτη φορά κατάλαβα τι σημαίνει προδοσία». Ε λοιπόν, για πρώτη φορά κι εγώ κατάλαβα χτες τι σημαίνει εύψυχον, τι σημαίνει να έχεις ωραία ψυχή, τι σημαίνει γενναιότητα και ανθρωπιά μαζί. Υποκλίνομαι στον κόσμο που φέρνει αυτό το ωραίο μέλλον με τραγούδια και χορούς. Αν θέλετε να τους γνωρίσετε, κατεβείτε στην πλατεία, του Συντάγματος ή όποια άλλη πλατεία. Θα δείτε ότι είναι άνθρωποι «συνηθισμένοι», δυο πόδια, δυο χέρια, δυο μάτια, τα γνωστά. Δεν ξεχωρίζουν σε τίποτε από τους άλλους παρά μόνο στο ότι εξευτελίζουν με το χαμόγελο μια δικτατορία ολάκερη (5).

Α, και σε όσους κάνουν κουμάντο σε αυτόν τον τόπο: Αν η μόνη επιλογή που δίνετε στους ανθρώπους είναι με ποιόν τρόπο θα πεθάνουν, από πείνα, από έλλειψη ιατρικής περίθαλψης, από κατεστραμμένη φύση ή από αστυνομική βία, τι νομίζετε ότι οι άνθρωποι θα διαλέξουν; Θα διαλέξουν να πεθάνουν αντιστεκόμενοι! Μ@#@%#^$!

Για την αντιγραφή

andurarum

1. Γιατί για μπούληδες μιλάμε, στο σχολείο όταν τα έβαζες χωρίς ίση σωματική δύναμη και ισοπλία με κάποιον άλλον, όταν πολλοί τα έβαζαν με κάτι μικρόσωμους, ε, ξέρεις, μετά δεν τη γλύτωνες την ξεφτίλα μέχρι που να φύγεις βεβαίως από το σχολείο και τη γειτονιά. Αν δεν έφευγες, γινόσουν ο περίγελως της περιοχής, μην σας πω ότι τα κορίτσια της περιοχής δεν τους κοίταζαν ούτε για πλάκα.

2. Ναι ρε, με παλαμάκια! Τελικά απεδείχθησαν εξίσου αποτελεσματικά ως πολιτικό εργαλείο με τις μούντζες, ίσως και καλύτερο: ο κόσμος ξεσπούσε στα γέλια, μέσα στο γενικό χαμό και ενίοτε ήταν τόσο αστείο, που κατέβαζε μάσκες και μαντήλια για να φωνάξει «μπράβο!! Μπράβο!! Ρίξτε κι άλλα!!!»

3. Ευτυχισμένη ζωή είναι η ελεύθερη, κι ελεύθερη ζωή είναι αυτή με ωραία ψυχή, δηλ. γενναιότητα.

4.Το ξέρετε ότι η αντίδραση στο χημικό συνδέεται άμεσα με τη σωματική μάζα- άρα τα παιδιά υπέφεραν απίστευτα χτες

5.Ούτε τα βίντεο δεν αρκούν να δείξουν το μεγαλείο αυτών των ανθρώπων. Πείτε μου, αν δεν ήσαστε χτες στην πλατεία Συντάγματος, έχετε δει ποτέ κάτι πιο μεγαλειώδες; http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=wj1jX0mFtLc