Menu
RSS
Επικεφαλίδες:

Σουλεϊμάν ο δικοπρεπής και ο άρχοντας του ΣτΕ

10517021 847235448637623 97491099 n

Η επιστολή του Προέδρου του ΣτΕ κ. Σωτήριου Ρίζου απασχόλησε αρκετά τις προηγούμενες εβδομάδες, καθώς  παρουσιάστηκε (κυρίως) ως καταγγελία - "βόμβα"  κατά των "νταβατζήδων" - "εκβιαστών" της δικαιοσύνης και έδωσε λαβή για συζητήσεις περί των κέντρων που οδηγούν οργανωμένα την "προπαγάνδα"  "καταπτοήσεως" του δικαστικού σώματος.

Παρότι έχει αξία να διαγνωσθεί σε ποιούς αναφέρεται ο κ. Ρίζος,  θεωρούμε ότι έχει  μεγαλύτερο ενδιαφέρον και βαρύτητα η τελευταία παράγραφος της εν λόγω επιστολής ("οι δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας και οφείλουν και δύνανται να εγγυηθούν την προσδοκία των πολιτών ότι το δικαστήριο αυτό θα λειτουργήσει ως το τελευταίο καταφύγιό τους"), στην οποία τίθεται το  ζήτημα των "προσδοκιών των πολιτών" και η δυνατότητα της δικαιοσύνης να αποτελέσει "καταφύγιο" τους.

Είναι (ή μπορεί να είναι) λοιπόν "καταφύγιο" των πολιτών το Συμβούλιο της Επικρατείας;  Στο ερώτημα αυτό απαντά, γλαφυρά όπως πάντα, με το παρακάτω άρθρο ο καλός συνάδελφος "andurarum", του οποίου την άποψη για άλλη μια φορά υιοθετούμε ανεπιφύλακτα.  

ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ Ο ΔΙΚΟΠΡΕΠΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΣτΕ

Θυμάαααααστε που από το φθινόπωρο του 2009 και ιδίως μετά τη ψήφιση του πρώτου Μνημονίου ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών ιδίως επέμενε ότι με προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές;

Θυμάαααααστε που με εξαίρεση μερικούς συναδέλφους «περιθωριακών» αριστερών απόψεων, πάρα πολύς κόσμος τόσο από τον κλάδο όσο και από την........

υπόλοιπη κοινωνία είχε πιστέψει ότι τα ελληνικά δικαστήρια θα εφαρμόσουν το Σύνταγμα και θα ακυρώσουν τις αντισυνταγματικές διατάξεις;

Μην αρχίσετε τη γκρίνια και τη συνομωσιολογία, ότι τάχα ο ένας δικαστής είναι δεξιός, ο άλλος πουλήθηκε, ή τι να κάνουν και οι καημένοι οι δικαστές, δέχονται πιέσεις, ή το δημόσιο συμφέρον πάνω από όλα. Το ερώτημα είναι, ο θεσμός του ΣτΕ είχε δυνατότητα να σταματήσει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές; ή μήπως είναι βασικός πυλώνας της εφαρμογής τους;

Ξέρουμε ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας δεν είναι ντόπιος θεσμός αλλά πιστή αντιγραφή του Συμβουλίου του Κράτους (ConseildEtat) του γαλλικού διοικητικού και δικαστικού συστήματος. Μάλιστα, δεν πρόκειται για κανέναν δημοκρατικό θεσμό αλλά εφεύρεση του Λουδοβίκου του 14ου, ναι! αυτού του τύπου που έλεγε «Το Κράτος είμαι εγώ!».

Η σατανική σύμπτωση να συμπίπτει η μνημονιοφιλής στάση του ΣτΕ με ορισμένο πολιτικό προσωπικό της χώρας να αποτελεί την επιτομή του «Κράτος είμαι εγώ» δεν είναι τόσο σατανική, πολύ δε λιγότερο δεν είναι σύμπτωση. Επομένως εμείς αντιγράψαμε στο δικαιϊκό μας σύστημα τον θεσμό ενός απολυταρχικού ηγεμόνα, ο οποίος μπορεί να είχε πολλά ταλέντα αλλά δεν ζήτησε από τους αρχιτέκτονές του να βάλουν τουαλέτες στο νεόκτιστο τότε παλάτι των Βερσαλλιών.

Επειδή οι συμπτώσεις είναι πολλές, προτείνω να πάρετε βαθειά ανάσα γιατί τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από όσο νομίζετε. Όχι, το πρόβλημά μας δεν είναι μόνο ότι σήμερα έχουμε τον απολυταρχικό θεσμό σε περίοπτο ρόλο συνταγματικού φύλακα, πολιτικούς τύπου «Το Κράτος είμαι εγώ» και δεν έχουμε αποχέτευση στα υψηλά κλιμάκια.

Πάμε στα χειρότερα: Ελπίζω να βλέπατε Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή στην τηλεόραση (τι; είστε πολύ μορφωμένοι και δεν βλέπετε τούρκικα;) ή να έχετε κάνει τον κόπο να διαβάσετε οθωμανική ιστορία (τι; δεν μας αφορά η οθωμανική ιστορία, εμείς τους διώξαμε τους παλιότουρκους;). Αν το είχατε κάνει θα ξέρατε ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας είναι ένας θεσμός που αντέγραψε αυτούσιο ο Λουδοβίκος ο 14ος («Το Κράτος είμαι εγώ», παλάτι χωρίς αποχέτευση) από το Αυτοκρατορικό Συμβούλιο του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή, τον οποίο θαύμαζε απεριόριστα.

Ναι, καλά καταλάβατε. Ο Λουί-«το κράτος είμαι εγώ» φρόντισε να στείλει συμβούλους στην Κωνσταντινούπολη να αντιγράψουν όλο το διοικητικό σύστημα του σουλτάνου, συν τις μεθόδους λειτουργίας του παλατιού, και πολλά άλλα. Το Αυτοκρατορικό Συμβούλιο λοιπόν του Σουλτάνου ήταν από τους θεσμούς που λάτρεψε ο Λουί και ορίστε γιατί:

Ο Σουλεϊμάν ίδρυσε το Συμβούλιο σε μια προσπάθεια να δείξει στον λαό του ότι λαμβάνει αποφάσεις μετά από περίσκεψη και συμβουλές από ειδήμονες και ότι κυβερνά την Οθωμανική Αυτοκρατορία με δικαιοσύνη. Μπορεί να ήταν αυτοκράτορας στην εποχή της ακμής της αυτοκρατορίας του αλλά ακόμη και ο Σουλεϊμάν ήθελε να φαίνεται ότι η διακυβέρνησή του διέπεται από ανώτερα ιδανικά και πάντα προς το συμφέρον των πολλών.

Το Συμβούλιο φυσικά δεν έπαιρνε αποφάσεις, αλλά φρόντιζε να δίνει ενημερώσεις στον σουλτάνο ο οποίος έκανε στο τέλος ό,τι ήθελε. Με τον καιρό το Συμβούλιο είχε δυνατότητα να δέχεται αιτιάσεις κατά κρατικών αξιωματούχων από πολίτες ή κοινότητες που είχαν αδικηθεί και να συζητώνται οι καταγγελίες ενώπιον του σουλτάνου.

Όπως καταλαβαίνετε, ο Σουλεϊμάν και πολύ περισσότερο οι διάδοχοί του βαριούνταν αφάνταστα να ασχολούνται με την δίκαιη διακυβέρνηση της χώρας, εξάλλου δεν ήταν αυτός ο στόχος τους. Για να μην χάνουν χρόνο λοιπόν παριστάνοντας ότι τους ένοιαζε η απονομή δικαιοσύνης και το ευ διοικείν εφηύραν το Επικίνδυνο Παράθυρο, δηλαδή ένα παράθυρο καλυμμένο με περίτεχνο καφάσι, δηλαδή διάτρητη ξύλινη επένδυση, από όπου υποτίθεται ο σουλτάνος μπορούσε να παρακολουθεί τις συζητήσεις του Συμβουλίου, αν ήθελε. Επειδή οι σύμβουλοι δεν μπορούσαν να τον δουν, αγνοούσαν άν και σε ποιά συνεδρίαση ήταν παρών, κάτι που θεωρητικά τους έκανε να λαμβάνουν δίκαιες αποφάσεις προκειμένου να αποφύγουν τη μήνιν του σουλτάνου.

Δεν θέλει πολύ μυαλό να σκεφτεί κανείς ότι οι σύμβουλοι που έχουν να αποφασίσουν περί δικαιοσύνης ενώ ο σουλτάνος βαριέται τις συνεδριάσεις τους και τη δικαιοσύνη, λίγο ενδιαφέρονται για την δικαιοσύνη καθ’ αυτή. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να είναι ευχαριστημένος ο σουλτάνος, αν τυχόν ποτέ δεν έχει τίποτε καλύτερο να κάνει και θέλει να διασκεδάσει με τα καμώματα των συμβούλων του. Έτσι, οι αποφάσεις τους πρέπει να είναι κοντά στις πολιτικές επιλογές του σουλτάνου αλλά και να τις λαμβάνουν τις αποφάσεις με χαμόγελο και σαν να φαίνονται ότι πραγματικά άλλη νομική οδός δεν υπήρχε – και τι τυχερός ο σουλτάνος που είναι δίκαιος και τι τυχερή και η αυτοκρατορία που ξεχειλίζει από δικαιοσύνη.

Και τι μας νοιάζουν όλα αυτά;

Αν έχετε διαβάσει τα βιβλία ή δει τις ταινίες του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών θα ξέρατε ήδη ότι κάθε θεσμός ή εργαλείο που κατασκευάζεται από ένα δυνάστη έχει σχεδιαστεί από την αρχή για να στηρίζει τον δυνάστη και όχι για να τον αντιπαλέψει. Βεβαίως, κατ’ εξαίρεση μπορεί ένα καταδυναστευτικό εργαλείο να χρησιμοποιηθεί εναντίον του Σάουρον ή του κακού της κάθε ιστορίας αλλά είναι τόσο αποτελεσματικό όσο η χρήση του δαχτυλιδιού από το Φρόντο για να εξαφανιστεί 1-2 φορές και να γίνει αόρατος για να σώσει τη ζωή του. Στην πραγματικότητα όμως το δαχτυλίδι, ή κάθε καταδυναστευτικός θεσμός αναπαράγει τις δυνάμεις του δυνάστη στο έπακρο. Και επίσης διαλύει από ανθρώπινες προσωπικότητες που πέφτουν στην εξουσιομανία του θεσμού μέχρι ολόκληρες κοινωνίες, όπως άλλωστε μας λέει ο Τόλκιν στο μυθιστόρημά του.

Έτσι, ο Τόλκιν προτείνει στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών ότι η μόνη λύση είναι να καταστρέψουμε τα εργαλεία της καταπίεσης. Προσέξτε, δεν είναι κατά της βίας από όπου κι αν προέρχεται, ούτε λέει «μείνετε μακρυά, χαρούμενοι και φιλειρηνικοί, και μην ασχολείστε». Αυτή η στάση άλλωστε έφερε την καταστροφή στο Σάιρ, δηλαδή την χαρούμενη ουτοπία του μυθιστορήματος. Λέει ότι συνειδητά και ενεργητικά πρέπει να καταστραφεί το δαχτυλίδι αν θέλουμε να ξεμπερδέψουμε με την τυραννία του Σάουρον.

Οπότε τώρα είναι σαφές γιατί η εμμονή των δικηγόρων αλλά και πολλών εκτός του δικηγορικού κόσμου (κομμάτων, κινημάτων, κλπ) για προσφυγές στα δικαστήρια κατά των μνημονιακών πολιτικών απέτυχε παταγωδώς. Οι εξαιρέσεις όχι μόνο επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αλλά φέρνουν πιο κοντά τα Νάζγκουλ, δηλαδή τους τοποτηρητές του Άρχοντα, διότι δεν μπορείς να αποδέχεσαι μόνο τις αποφάσεις που σε συμφέρουν, έτσι δεν είναι;

Βρισκόμαστε λοιπόν στην δυσάρεστη θέση να παραδεχτούμε ότι το Δαχτυλίδι δούλεψε καλά για το αφεντικό του, ακόμη και αν αυτό δεν ξέρουμε πού βρίσκεται, μια και εμείς βλέπουμε μόνο το Επικίνδυνο Παράθυρο. Οι σύμβουλοι πήραν αποφάσεις κατά τα γούστα του σουλτάνου για άλλη μια φορά και θα εξακολουθήσουν να το κάνουν όσο εμείς περιμένουμε από το Συμβούλιο του Κράτους να υπηρετήσει κάποιον άλλον από τον αρχικό κατασκευαστή του.

Σας έχω λοιπόν μερικά νέα:

Τα άσχημα νέα είναι ότι με ταχείς ρυθμούς γινόμαστε Μόρντορ και Βάλτος των Νεκρών μαζί όσο συνεχίζουμε να κρατάμε το Δαχτυλίδι σαν το πολύτιμό μας.

Τα καλά νέα είναι ότι αφού συνειδητοποιήσουμε τί λάθη έγιναν τόσα χρόνια, μας μένει τώρα να αποφασίσουμε ότι το δαχτυλίδι δεν μας βοηθάει, αλλά πρέπει να καταστραφεί.

Για την αντιγραφή,

andurarum

ΥΓ/ Ναι, ο παραλληλισμός του Δαχτυλιδιού με το ευρώ είναι εμφανής. Όλα εγώ πρέπει να σας τα λέω;

Leave a comment

Make sure you enter all the required information, indicated by an asterisk (*). HTML code is not allowed.

back to top