Menu
RSS
Επικεφαλίδες:

Διαμεσολάβηση….με το στανιό!

Διαμεσολάβηση….με το στανιό!

Το μήνυμα από το άρθρο της Ιωάννας Μάνδρου που δημοσιεύτηκε στις 16.7.2017 στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ είναι σαφές και δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας: Δεν έχει  σημασία αν ο «θεσμός» της διαμεσολάβησης έχει αποτύχει γιατί δεν  ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας, δεν έχει σημασία αν μέχρι τώρα δεν έχει εφαρμοστεί, παρά τα κονδύλια που έχουν σπαταληθεί από το Υπουργείο Δικαιοσύνης για την προώθησή του . Η «διαμεσολάβηση» είναι «μονόδρομος» και πρέπει να  περάσει με το στανιό.  Άλλωστε οι θιασώτες της πιστεύουν ότι δεν θα επαναληφθεί το αποτυχημένο πείραμα της Ιταλίας1,, καθώς στην Ελλάδα έχουν αποκτήσει ερείσματα στο νομικό κόσμο και δη έχουν εξασφαλίσει τη συνδρομή των μεγάλων

δικηγορικών συλλόγων και έχουν ήδη στρατολογήσει δικηγόρους που  έχουν  πληρώσει πανάκριβα την εκπαίδευσή τους στο μάρκετιγκ και τη ψυχολογία στη διαμεσολάβηση.

Έχουν δίκιο; Μένει  να αποδειχθεί. Εμείς πάντως πιστεύουμε ότι η μέχρι τώρα σιωπή ίσως να μην οφείλεται σε συναίνεση αλλά στη μηδενική απήχηση του «θεσμού». Άλλωστε, είναι μάλλον αφελές το σενάριο ότι θα επιβληθεί χωρίς αντιδράσεις ο παραλογισμός της  «υποχρεωτικότητας» του συμβιβασμού, ειδικά όταν συνοδεύεται από πρόσθετο χαράτσι ,  ότι οι πολίτες θα απεμπολήσουν αδιαμαρτύρητα τα απομεινάρια από το δικαίωμα πρόσβασης στη δικαιοσύνη και ότι ο νομικός κόσμος (δικηγόροι και δικαστές) θα συναινέσει συλλήβδην στην κατάργησή του.

( Περισσότερα για τη διαμεσολάβηση εδώ και εδώ)

 Αναδημοσιεύουμε από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Διαμεσολάβηση στα χαρτιά

ΙΩΑΝΝΑ ΜΑΝΔΡΟΥ

Οσοι πιστεύουν ότι είμαστε μια βαθιά αντιμεταρρυθμιστική κοινωνία, μπορεί και να έχουν δίκιο, καθώς όχι μόνο νέοι θεσμοί δεν υιοθετούνται εύκολα, αλλά και αυτοί που έχουν θεσμοθετηθεί, δεν εφαρμόζονται. Χαρακτηριστική η περίπτωση του θεσμού της διαμεσολάβησης, δηλαδή της επίλυσης χιλιάδων αστικών και εμπορικών διαφορών εκτός δικαστηρίων από διαπιστευμένους διαμεσολαβητές, που θεσμοθετήθηκε το 2010 με νόμο (3898 του 2010).

Ισχύει επτά ολόκληρα χρόνια, αλλά ουσιαστικά δεν έχει εφαρμοστεί μέχρι σήμερα. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι έχουν εκπαιδευθεί και διαπιστευθεί με ειδικές εξετάσεις 1.700 διαμεσολαβητές σε όλη τη χώρα, το υπουργείο Δικαιοσύνης έχει ξοδέψει χρήματα για τον θεσμό, οι δικηγορικοί σύλλογοι, θεωρητικά, τον στηρίζουν, ενώ όλοι αναγνωρίζουν πλήρως τις θετικές συνέπειες από την εφαρμογή του.

Η έρευνα

Μια πρόσφατη και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έρευνα που διενεργήθηκε σε πανελλαδική κλίμακα ανάμεσα στους διαπιστευμένους διαμεσολαβητές, οι οποίοι εις μάτην περιμένουν να... δουλέψουν, αποδεικνύει την απόλυτη αδράνεια στην εφαρμογή του θεσμού. Συγκεκριμένα, από την έρευνα του Συνδέσμου Ελλήνων Διαμεσολαβητών προέκυψε πως τα τέσσερα τελευταία χρόνια, το 92% των διαμεσολαβητών σε όλη την επικράτεια έχει επιλύσει μόλις 25 υποθέσεις! Με άλλα λόγια, επί τέσσερα χρόνια ο θεσμός της διαμεσολάβησης αποτελεί ακόμα ζητούμενο. Τι φταίει, όμως, και ένας τόσο απαραίτητος θεσμός, που δίνει ταχεία λύση σε χιλιάδες διαφορές πολιτών και που είναι οικονομικότερος από την προσφυγή στα δικαστήρια, δεν «περπατάει»; Aς δούμε τι «απάντησε» η έρευνα:

Το 63% των δικηγόρων δεν γνωρίζει καν τον θεσμό. Αλλά κι απ’ όσους τον γνωρίζουν, ένα σημαντικό ποσοστό, το 45%, δηλώνει απρόθυμο να προσέλθει σε διαμεσολάβηση και προτιμά την ατέρμονη και αδιέξοδη –όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα– διαδικασία των δικαστικών διεκδικήσεων. Αν λοιπόν οι δικηγόροι, καθ’ ύλην αρμόδιοι να ξέρουν τι είναι η διαμεσολάβηση και τι προσφέρει, για να προτείνουν στους πελάτες τους να λύσουν εκτός δικαστηρίων τις όποιες αστικές και εμπορικές τους διαφορές, δεν γνωρίζουν ή δεν θέλουν να εφαρμοστεί ο θεσμός, φανταστείτε τι συμβαίνει με τα υπόλοιπα ενδιαφερόμενα μέρη.

Οι επιχειρήσεις σε ποσοστό 80% έχουν συγκεχυμένη άποψη για τον θεσμό της διαμεσολάβησης και τα οφέλη του, ενώ οι πολίτες αγνοούν την ύπαρξή του σε ποσοστά που κυμαίνονται πάνω από 90%! Ακόμα και οι δικαστές εμφανίζουν συγκλονιστικά ποσοστά άγνοιας ή εχθρότητας, καθώς σπάνια προτείνουν τη διαμεσολάβηση, ενώ από την έρευνα προέκυψε ότι πέραν όλων των άλλων και ο ίδιος ο νόμος που θεσμοθέτησε τη διαμεσολάβηση ευθύνεται για τη μη εφαρμογή του θεσμού.

Αυτό, μάλιστα, το πιστεύει το 85% των διαπιστευμένων διαμεσολαβητών. Ο κ. Πέτρος Ζουρδούμης, ειδικός διαμεσολαβητής και νομικός, εξηγεί πώς και γιατί ο νόμος διευκολύνει τη μη εφαρμογή του θεσμού. «Ο ισχύων νόμος, τονίζει, δεν προβλέπει την υποχρεωτική προσφυγή στη διαμεσολάβηση, ώστε να μπορεί ουσιαστικά να εμπεδωθεί η λειτουργία του θεσμού. Η διαμεσολάβηση είναι προαιρετική προς το παρόν». Και προσθέτει πως «σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ο θεσμός είναι υποχρεωτικός και μόνον αν δεν τα βρουν οι διάδικοι στη διαμεσολάβηση προσφεύγουν στα δικαστήρια».

Και μιας και λέμε για άλλες χώρες, να σημειωθεί ότι σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες αλλά και στις ΗΠΑ, η διαμεσολάβηση πλέον έχει καταστεί ο κανόνας επίλυσης χιλιάδων διαφορών. Μάλιστα, στη Βρετανία αν δεν πάει ο πολίτης σε διαμεσολάβηση και προσφύγει κατευθείαν στο δικαστήριο, πληρώνει τα δικαστικά έξοδα ακόμα και αν κερδίσει! Τι μπορεί να γίνει εδώ; Δικαστές και νομικοί προτείνουν ως μονόδρομο τη νομοθετική πρόβλεψη για υποχρεωτική διαμεσολάβηση σε σειρά υποθέσεων και προσφυγή στα δικαστήρια μόνον αν η προσπάθεια διαμεσολάβησης δεν είναι επιτυχής. Προτείνουν, δηλαδή, αυτό που ισχύει σε πολλές άλλες χώρες. Να δούμε αν θα το τολμήσει κανείς.

 

1Στην Ιταλία η κοινοτική οδηγία 2008/52/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου μεταφέρθηκε στο ιταλικό δίκαιο με το d.lgs. n 28/2010, που καθιέρωσε την υποχρεωτικότητα της διαμεσολάβησης ως προϋπόθεση για το παραδεκτό της δικαστικής διαδικασίας σε μια σειρά από ετερόκλητες διαφορές που περιλαμβάνουν τα εμπράγματα δικαιώματα, τη διανομή, την κληρονομική διαδοχή, τη μίσθωση, το χρησιδάνειο, τις ασφαλιστικές και τραπεζικές συμβάσεις, την αποκατάσταση της ζημίας από ιατρική ευθύνη, την προσβολή της τιμής δια μέσου του τύπου και από τις 20.3.2012 επεκτάθηκε και στις διαφορές από αυτοκινητικά ατυχήματα και από την οριζόντια ιδιοκτησία (Γιάννη Βαλμαντώνη, Πρωτοδίκη «Μερικές σκέψεις για τη διαμεσολάβηση και τη σχέση της με τη δικαστική διαδικασία», ΕλλΔνη 2013 344).

Η υποχρεωτικότητα προκάλεσε την αντίδραση σημαντικού μέρους του δικηγορικού σώματος και το ζήτημα τελικά λύθηκε με την υπ’ αριθ. 272/2012 απόφαση του ιταλικού συνταγματικού δικαστηρίου που κήρυξε την αντισυνταγματικότητα του d.lgs. n 28/2010 κατά το μέρος που προβλέπει τον υποχρεωτικό χαρακτήρα της διαμεσολάβησης.

 

Leave a comment

Make sure you enter all the required information, indicated by an asterisk (*). HTML code is not allowed.

back to top