Η απόφαση του ΣτΕ που κρίνει αντισυνταγματική την προσυνταξιοδοτική διαθεσιμότητα
Αντιγράφουμε από την ιστοσελίδα του Συμβουλίου της Επικρατείας την περίληψη της υπ' αριθ. 3354/2013 (Ολομ) απόφασης, με την οποία κρίθηκαν αντισυνταγματικές οι διατάξεις του άρθρου 33 του ν. 4024/2011 περί αυτοδίκαιης απόλυσης και προσυνταξιοδοτικής διαθεσιμότητας υπαλλήλων (ολόκληρο το κείμενο της απόφασης εδώ).
Με τη ΣτΕ 3354/2013 (Ολομ.) ακυρώθηκε η ΔΙΔΑΔ/Φ. 2614/756/οικ. 21872/4.11.2011 κοινή απόφαση των Υπουργών Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και Οικονομικών (φ. Β΄ 2619/8.11.2011), κατά το μέρος που αυτή περιείχε ρυθμίσεις για την αυτοδίκαιη απόλυση και την προσυνταξιοδοτική διαθεσιμότητα υπαλλήλων δυνάμει των διατάξεων του άρθρου 33 παρ. 1 εδ. γ΄ και παρ. 2 του ν. 4024/2011, λόγω αντιθέσεως των διατάξεων αυτών στο άρθρο 103 του Συντάγματος και την αρχή της ισότητας.
Με την απόφαση αυτή κρίθηκαν, ειδικότερα, τα εξής:
Οι διατάξεις του άρθρου 33 του ν. 4024/2011 που αποτελούν.........
έρεισμα των διατάξεων της προσβαλλόμενης κοινής υπουργικής αποφάσεως και αφορούν την αυτοδίκαιη απόλυση υπαλλήλων αμέσως ή αφού τεθούν σε προσυνταξιοδοτική διαθεσιμότητα, με συνέπεια την κατάργηση των οργανικών θέσεων τις οποίες κατείχαν οι υπάλληλοι αυτοί και την απομείωση αντίστοιχα του αριθμού των οργανικών θέσεων που προβλέπονται στους οικείους οργανισμούς, αντίκεινται στο συνταγματικό πλαίσιο που θεσπίζεται με το άρθρο 103 καθώς και στην επίσης συνταγματικώς κατοχυρούμενη αρχή της ισότητας.Και τούτο διότι η μεταβολή αυτή στο υπηρεσιακό καθεστώς των δημοσίων υπαλλήλων που έχει συνέπειες στην οργάνωση και λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών, αφενός δεν βασίζεται σε προηγούμενο ανακαθορισμό των λειτουργιών του Κράτους και διοικητική αναδιοργάνωσή του κατ’ εκτίμηση των υπηρεσιακών αναγκών και με κριτήριο την αποτελεσματικότητα των δημόσιων υπηρεσιών, η δε κατάργηση των νομοθετημένων οργανικών θέσεων δεν επέρχεται ως συνέπεια της αναδιαρθρώσεως, και αφετέρου δεν ανάγεται σε πάγια αλλαγή του γενικού καθεστώτος που διέπει τους όρους λύσεως της υπαλληλικής σχέσεως με απόλυση λόγω ορίου ηλικίας και τριακονταπενταετίας.
Συγκεκριμένα, εν προκειμένω, ο επιδιωκόμενος, κατά τα αναφερόμενα στην αιτιολογική έκθεση του νόμου, περιορισμός του Κράτους και η μείωση της δημόσιας δαπάνης διενεργείται μέσω της διαδικασίας αυτοδίκαιης απολύσεως υπαλλήλων αμέσως ή αφού προηγηθεί προσυνταξιοδοτική διαθεσιμότητα, που έχει περιορισμένο χρονικά πεδίο εφαρμογής, καταλήγει δε στην αντίστοιχη κατά περίπτωση κατάργηση οργανικών θέσεων και την επακόλουθη τροποποίηση των οικείων οργανισμών των υπηρεσιών, χωρίς να βασίζεται σε προηγούμενο ανακαθορισμό των λειτουργιών του Κράτους και μεταρρύθμιση των οργανωτικών αναγκών της Διοικήσεως με ορθολογικό τρόπο, εν όψει και των υφισταμένων εν γένει πόρων και μέσων, με τήρηση του μνημονευθέντος συνταγματικού πλαισίου, η δε σκοπούμενη οργάνωση των επιμέρους υπηρεσιών είναι παρεπόμενο αποτέλεσμα διαδικασίας απομακρύνσεως μονίμων υπαλλήλων με κριτήρια (ηλικία υπαλλήλου και χρόνος υπηρεσίας) τυχαία και συμπτωματικά μη συνδεόμενα με τον επιδιωκόμενο σκοπό και θεσπιζόμενα κατ΄ απόκλιση των γενικώς και παγίως ισχυουσών διατάξεων.
Related items
- “Εξαπάτηση εκλογέων”: Ένα νέο (δηλητηριώδες) φρούτο εισάγεται στα πολιτικά (και νομικά) μας ήθη
- Πικρές νομικές αλήθειες για την απόφαση υπ’ αρ. 2499/2012 του ΣτΕ
- Δικαστήρια αρνούνται να εφαρμόσουν τη διάταξη περί υποχρεωτικής φυλάκισης για το πλημμέλημα της "συμμορίας"
- Σχόλιο στην απόφαση ΣτΕ 1684/2022 για την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών (του Τάκη Βιδάλη)
- Η θεωρία των «εξαιρετικών περιστάσεων» - Μια θεωρία παντός καιρού, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της εκτελεστικής εξουσίας