Ευτυχώς που κάποιοι επαγρυπνούν!!!
Δεν τινάξαμε καλά - καλά την άμμο από τα πόδια μας και ιδού προσκλητήριο αγώνα και δράσης!!
Ο κ. Παξινός, μετά την προσφυγή κατά του μνημονίου, ξανακτύπησε!! Μέσα από τις στήλες της γνωστής για τους αγώνες της κατά της "τρόικας" εφημερίδας "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", στις 21.8.2010 απηύθυνε.......
προς τον ελληνικό λαό κάλεσμα αντίστασης και αγώνα.
Βεβαίως, εμείς υιοθετούμε τις απόψεις του και ειλικρινώς δηλώνουμε ότι με "μπροστάρη" τον κ. Παξινό είμαστε ικανοί να καταλάβουμε μέχρι και τα .....χειμερινά ανάκτορα!! Και επειδή μπροστά στην "επανάσταση", όλα τα άλλα ζητήματα (λ.χ. "απελευθέρωση" ή "ασφαλιστικό") φαίνονται μάλλον μικρά και επουσιώδη, μήπως θα έπρεπε να παραιτηθεί από την προεδρία του ΔΣΑ για να ασχοληθεί απερίσπαστος και καθ' ολοκληρίαν με την αφύπνιση του ελληνικού λαού που όπως φαίνεται είναι και το "φόρτε" του;
Τίποτα δεν πάει χαμένο, καιρός για δράση
Του Δημητριου Χ. Παξινου
Μελαγχολία, νωχέλεια, απογοήτευση είναι τα συναισθήματα που διακατέχουν μεγάλο τμήμα της κοινωνίας μας. Η απαισιοδοξία και η έλλειψη της ελπίδας σηματοδοτούν μια νέα καθημερινή πραγματικότητα ζόφου και καταχνιάς. Δεν είναι ανάγκη να ανατρέξεις στις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης για να το διαπιστώσεις. Αρκεί να δεις τους γύρω μας, τους εαυτούς μας και την προσπάθεια που καταβάλλεται για άντληση αισιοδοξίας, τόνωσης κλίματος, κατανόησης.
Βασικοί κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς ανέδειξαν την αλληλεγγύη και την ανύψωσαν σε ανώτερα επίπεδα πνευματικά, χάρη στους οποίους αυτός ο τόπος μέσα από χίλιες δυο στερήσεις κατόρθωσε να ανορθωθεί, να ορθοποδήσει και να εξελιχθεί. Μέχρις ότου ήλθαν τα πολλά κοινοτικά πακέτα που έκαναν φτερά, πέταξαν και έγινε το ελληνικό θαύμα. Πλούτισαν ουκ ολίγοι και πτώχευσε η χώρα, συμπαρασύροντας κι αυτούς που δεν έφταιξαν. Ισως γιατί δεν πρόλαβαν, ίσως γιατί δεν μπορούσαν, ίσως γιατί ενσυνείδητα κρατήθηκαν μακριά από τον πειρασμό. Υπάρχει κι αυτή η κατηγορία και δεν είναι καθόλου αμελητέα. Θα έλεγα το αντίθετο. Είναι ασφαλώς η υγιής πλευρά της ελληνικής κοινωνίας, στην οποία και πάλι μπορούμε να βασιστούμε. Είναι αυτοί που εξακολουθούν να έχουν τις οικογενειακές τους αρχές και αξίες, που κάποιοι λοιδορούσαν. Είναι αυτοί που τηρούν τις παραδόσεις από γενιά σε γενιά, όσο κι αν κάποιοι τις υποτιμούν. «Παραδόσεις, παραδόσεις», έλεγε ο Τοπόλ στην ταινία «Ο βιολιστής στη στέγη» και χάρη σ’ αυτές τις παραδόσεις, στη συντήρηση και στήριξή τους κατόρθωσε ο λαός αυτός, ο εβραϊκός, σκορπισμένος στα 4 σημεία της Γης, να επιβιώσει. Οπως επιβίωσε σε μεγάλο βαθμό επί χρόνια ο Ελληνισμός του Πόντου.
Επανέρχομαι όμως στα δυσάρεστα, στα ομιχλώδη, στη δυσαρμονία που τείνει να μας σκεπάσει, το κλίμα φόβου και πανικού που ενσπείρεται και μεταφέρεται σε όλο και μεγαλύτερες μάζες. Μια τάση συλλογικής ενοχοποίησης, στοχοποίησης που οφείλουμε να την αρνηθούμε και να αντιδράσουμε. Να διώξουμε το μαύρο πέπλο με το οποίο καλυπτόμαστε και να δούμε τη φωτεινή πλευρά. Πάντα θα υπάρχει ο δυϊσμός. Πάντοτε θα υπάρχει το σκοτάδι και πάντα θα ξεπροβάλλει ο ήλιος, στην αρχή ντροπαλός, αλλά στη συνέχεια λαμπρός, περήφανος, αυτοκράτορας.
Η χώρα αυτή θα περάσει πολύ δύσκολες στιγμές, απρόσμενες, απρόβλεπτες. Χωρίς να μπορούμε να τις προσδιορίσουμε χρονικά. Ολα είναι ρευστά και όσο το όλο σύστημα που διαφεντεύει τον τόπο εξακολουθεί να υπάρχει τόσο και θα επεκτείνονται τα χρόνια τα δίσεκτα. Ομως δεν καταθέτουμε τα όπλα. Αγωνιζόμαστε για το καλύτερο, μόνο που αυτό αλλιώς το προσδιορίζουν οι μεν κι αλλιώς οι δε, που είναι ωστόσο ένα και το αυτό. Απλώς εναλλάσσονται και παραλλάσσονται. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι, που προέρχονται απ’ όλους τους κοινωνικούς και επαγγελματικούς χώρους, απ’ όλες τις τάξεις, και έχουν την αγωνία του αύριο για τη χώρα μας, την πατρίδα μας. Ξαφνικά, έπειτα από χρόνια σιωπής, τη θυμήθηκαν και την επικαλούνται όσοι με τις πράξεις τους εξακολουθούν να την επιβουλεύονται. Ισως, ο χρόνος θα δείξει, για να μπορούν στο όνομά της να τη βιάζουν καλύτερα.
Ομως υπάρχει ελπίδα. Χρειάζεται να τονώσουμε το ηθικό μας και να δώσουμε αισιοδοξία στα παιδιά μας. Δεν αιθεροβατούμε. Γνωρίζουμε πού πάμε, πού θέλουν να μας πάνε. Η ζωή, πολλές φορές, θυμίζει πόλεμο. Στον πόλεμο όμως έρχεται η στιγμή της ξεκούρασης. Εδώ, στις μέρες μας, ο πόλεμος είναι συνεχής και ύπουλος. Δεν ξέρεις πώς να προφυλαχθείς από τα funds και τις άλλες κατασκευές ενός άπληστου και αχόρταγου πολιτικοοικονομικού συστήματος, που σαν ύαινα δεν αφήνει τίποτα να πάει χαμένο. Είμαστε όμως πολεμιστές και δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε τον αγώνα μας. Μπροστάρηδες υπάρχουν και τους βλέπουμε καθημερινά, μέσα από αρθρογραφίες, εκδηλώσεις, διαλέξεις. Απλώς οι αισθήσεις μας δεν είναι πάντα σε εγρήγορση και τα προσπερνούμε όλα τα θετικά και τα αισιόδοξα μηνύματα.
Η επιτυχία είναι το επιστέγασμα μιας προσπάθειας ατομικής ή συλλογικής. Και οι καρποί της είναι πολύ πιο γευστικοί όταν ο βαθμός δυσκολίας είναι μεγαλύτερος. Αλλωστε τίποτε δεν πάει χαμένο. Το αντίθετο. Αρκεί να βγούμε από το καβούκι μας. Διαφορετικά, αξίζουμε αυτό που θα πάθουμε.