6η εβδομάδα αποχής; Οι νεοφιλελέδες δίνουν τα….. ρέστα μας!

α’ συνεδρίαση και 1.000 στην επαναληπτική, αντί για 800 και 400 που προέβλεπε το άρθρο αυτό, και για την απαρτία του Δ.Σ.Θ., 1.400 δικηγόροι στην α’ συνεδρίαση και 700 στην επαναληπτική, αντί του ¼ και του 1/8 των εγγεγραμμένων μελών του. Η ρύθμιση δε αυτή, ως «πετυχημένη», πέρασε αυτούσια και στο νέο Κώδικα Δικηγόρων.

Τι άλλαξε λοιπόν από τότε και γιατί οι Διοικήσεις των μεγάλων συλλόγων όχι μόνο κατεβήκαν στο πεζοδρόμιο, αλλά επιπλέον τάσσονται υπέρ της αποχής διαρκείας;

Στο πρώτο ερώτημα, θα πρέπει να απαντήσουμε ότι οι αλλαγές ήταν πολλές και σημαντικές:

Επιβολή Φ.Π.Α. στις δικηγορικές υπηρεσίες, απελευθέρωση του δικηγορικού επαγγέλματος με κατάργηση των ελαχίστων αμοιβών και του εδαφικού περιορισμού ασκήσεως των καθηκόντων μας, αντικατάσταση του γραμματίου προείσπραξης από το γραμμάτιο προκαταβολής, δηλαδή μετατροπή του γραμματίου από κατοχύρωση του δικηγόρου σε βάρος και υποχρέωση του   (ν. 3919/2011), νέος Κώδικας Δικηγόρων με προνομιακή μεταχείριση των μεγάλων συλλόγων, υποχρέωση έκδοσης γραμματίου και στα εισαγωγικά δικόγραφα και σε πολλές διαδικαστικές πράξεις που δεν προβλεπόταν, επιβολή παραβόλων ενδίκων μέσων, επιβολή δικαστικού ενσήμου και στις αναγνωριστικές αγωγές, αύξηση του δικαστικού ενσήμου, κ.α.

Εν ολίγοις το τοπίο της δικηγορίας άλλαξε ριζικά τα χρόνια αυτά και η πλάστιγγα έγειρε συντριπτικά υπέρ των νεοφιλελεύθερων επιλογών στη δικαιοσύνη. Μάλιστα οι περισσότερες από τις αλλαγές αυτές πέρασαν, αν όχι με τις ευλογίες, τουλάχιστον με την ανοχή των διοικήσεων των μεγάλων συλλόγων, οι οποίες, εκτός του ότι έχουν το ίδιον από παλιά, ως διοικήσεις Ν.Π.Δ.Δ, να υιοθετούν τις επιλογές της εκάστοτε κυβέρνησης, έλαβαν και πλούσια θεσμικά ανταλλάγματα από το νέο Κώδικα Δικηγόρων προκειμένου να συναινέσουν .

Για ποιους λόγους λοιπόν, ξαφνικά, οι διοικήσεις των Συλλόγων μας αποφάσισαν να «αγωνιστούμε» και μάλιστα με αποχή διαρκείας που κάποτε – τις καλές εποχές – θεωρούσαν ότι δεν αντέχουμε;

Η εξήγηση που δίδουν, ότι είναι η σοβαρότητα του ζητήματος που ωθεί στον εν λόγω «αγώνα», είναι κατά την άποψη μας ελάχιστα πειστική (α) γιατί πρόκειται περί προσχεδίου, συνεπώς είναι προφανώς ελάχιστα συνετό να εξαντλούν το σώμα πριν κάν δουν το τελικό σχέδιο (σημειώνουμε ότι αντίθετα από εμάς, οι αγρότες έχουν θέσει συγκεκριμένα αιτήματα και φορολογικού περιεχομένου), (β) γιατί προχωράμε στην 6^η εβδομάδα αποχής και δεν έχει γίνει ούτε μια προσπάθεια Γενικής Συνέλευσης στην Αθήνα, ώστε να υπάρξει ουσιαστική νομιμοποίηση του «αγώνα» από τα μέλη του Συλλόγου, (γ) γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει δει τη δημοσιότητα ούτε ένα κείμενο με τις επίσημες θέσεις της Ολομέλειας, της Συντονιστικής ή έστω του Δ.Σ του Δ.Σ.Α. για το σχέδιο Κατρούγκαλου, (δ) γιατί το ασφαλιστικό έχει ανοίξει με πρωτοβουλία του κουαρτέτου των δανειστών και είναι δεδομένη η συμμόρφωση των διοικήσεων μας προς τις επιταγές τους και (ε) γιατί υπήρξαν «διορθωτικές» προτάσεις από πλευράς Κατρούγκαλου (ασχέτως αν θα γίνονταν δεκτές ή όχι από το κουαρτέτο) που μείωναν τις εισφορές μας σε σχέση με αυτές που ήδη καταβάλουμε και προφανώς θα ήταν μια καλή ευκαιρία, αν όχι να «υποχωρήσουμε», τουλάχιστον να διακόψουμε την αποχή για να πάρουμε ανάσα και να συζητήσουμε.

Εν όψει λοιπόν όλων των παραπάνω, η άποψη μας είναι ότι η «ανυποχώρητη» στάση των διοικήσεων μας , οι οποίες φαίνεται ότι θέλουν να «αγωνιστούμε» μέχρις εσχάτων οφείλεται: πρώτον, στην προσδοκία τους να φέρουν γρήγορα στα πράγματα τον Κούλη και τη Ν.Δ., δεύτερον στο γεγονός ότι δεν τους «καίγεται καρφάκι» αν οι πολλοί δεν αντέχουμε την αποχή διαρκείας, αντιθέτως μάλιστα πιστεύουν ότι είναι καιρός να τους αδειάζουμε τη γωνιά , για να μείνουν όσοι πρέπει και όσοι αντέχει η «αγορά» και τρίτον   στην πεποίθηση τους ότι, στο απόγειο της βασιλείας του νεοφιλελευθερισμού, είναι απαράδεκτο να πληρώνουν (έστω και κάτι λίγο παραπάνω) οι πλούσιοι.

Το σχέδιο λοιπόν προς το παρόν εξελίσσεται άνευ εμποδίων, καθώς βοηθά η έλλειψη ουσιαστικού συνδικαλισμού από την πλευρά των πληττομένων και η σύγχυση όλων αυτών που δεν βλέπουν ή δεν θέλουν να δουν ότι ανήκουν στο είδος που οδηγείται στην (επαγγελματική) εξόντωση και συνεχίζουν να τρέφουν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις περί (ατομικής) ανόδου και επαγγελματικής ομοιογένειας, ήτοι παρουσιάζουν όλα τα συμπτώματα σύγχυσης των μικροαστικών στρωμάτων που σε εποχές κρίσης αλλάζουν τάξη βιαίως και συνθλίβονται…